Zuiderzeemarathon

door Michael van Agteren

Een Marathon met een bruggetje!

Je bent er al maanden mee bezig en je past je voedingspatroon aan, om op die ene dag te pieken.
Waar ik het over heb, over de voorbereidingen op een MARATHON.
Deze keer de Zuiderzeemarathon van Urk naar Zwolle.

Samen met nog twee loopmaten en een begeleider op de fiets, togen we naar Zwolle. Daar aangekomen vertrokken we in de bus naar Urk.
In de lekker verwarmde bus was de spanning van onze gezichten af te lezen. Maar dat is goed en houd je scherp.
Maar in Urk toen de deuren van de bus zich opende kwam de kou hard aan. Niet alleen de kou maar ook de wind en het kaarsrechte parcours waren onze vijanden die dag.
Beklemmend keken we elkaar aan, dit wordt zwaar; dit wordt heel zwaar.
Na iedere 5 kilometer was er een verzorgingspost, vaak met lauwe thee, maar vaak ook niet. Als je hardloopt wordt je warm, ook in een koude en winderige omgeving, daar is kleding voor en heb je op getraind, maar als je langs een verzorgingspost gaat en je kiepert al lopende ijskoude sportdrank naar binnen dan mag je van geluk spreken dat je niet over je nek gaat!

Ik had die dag geluk, ik voelde hoe het koude vocht naar binnen gleed en verwarmd werd door mijn maag. Dit kost energie en kracht, die we heel erg hard nodig hadden voor de reeds genoemde vijanden.
Bij de 20 KM stond de brug open, op zich niet erg maar je koelt zo af.
Het wachten voor de brug koste 6 minuten en een gigantische ritmestoornis. Onze coach Frans dreigde nog met een kortgeding maar daar was de organisatie ongevoelig voor. Door het lange stilstaan waren meerdere ledematen ook wat ongevoelig geworden.

Het weer starten ging op zich goed, maar je loopt nergens meer naar toe.
Je hebt geen mensen voor je die je kunt gebruiken als richtpunt.
Hoewel bij Kampen kwamen we iemand tegen (zonder clubkleding) met een blauwe muts op!
Het was Ebo Broesder (een van onze sponsors (dus niets dan goeds)) die zijn Waterloo vond op het 30 km punt en ons later weer inhaalde in de bezemwagen.
Na 39 kilometer verneem je niets meer en heeft het lijf en drinken geen zin meer nog maar een doel de finish. Al weer één marathon uitgelopen en een evenaring van mijn PR  van 4 uur en 21 minuten.

Bé de topper die dag toch nog 4 uur 17 minuten.
Frank laat weten dat hij hem heeft uitgelopen.
Toch was onze coach (Frans de Vries) niet ontevreden.
Voor Frans heb ik bij radio Noord het liedje: Fietsen, fietsen voor de lol van Sijtse Scheeringa aangevraagd, sindsdien is ons contact ik wil niet zeggen verstoord, maar laat ik zeggen geminimaliseerd.
Geeft niets het is zo weer Kerst, maak ik het wel weer goed.

Volgende Marathon de Midwintermarathon van Apeldoorn (7 febr. 2004).