22e Asse-Volkslauf Wittmar 29 september 2013

door Lies van der Wal

We zijn op vakantie van 27 september tot 5 oktober in de Harz en Lies zou Lies niet zijn om daar maanden van te voren een studie van te maken. Want zou er ook een leuk loopje zijn in die periode? En jawel, en zijn twee in de Harz! Eentje heel dicht bij de plaats waar wij zitten en eentje een uur rijden. De dichtstbijzijnde had ik me op ingeschreven en een maand voortijd krijg ik een bericht dat deze helaas niet meer doorgaat. Dan de andere maar. Deze is in een heel klein gehucht vlakbij de stad Wolfenbüttel. Misschien heeft iemand wel eens van Wolfenbüttel gehoord want het staat op elke fles Jägermeister, en dat is dus het product wat in deze stad wordt gemaakt. Het gehucht heet Wittmar en ligt even buiten de grote stad. Ik schrijf me ruim op tijd in want ik wil eigenlijk wel heel erg graag in de Harz lopen. Gelukkig hebben ze de plattegronden van de routes in google gemaakt en ik zie dat het echt om een berg tocht gaat. Niet de hoogste berg maar toch een berg. En mooie stukjes door het bos, hier heb ik echt zin in.

We arriveren op vrijdag 27 september in Braunlage en kunnen dus ruim op tijd acclimatiseren. Dat is erg belangrijk omdat je van het vlakke Groningerland komt en hier in de bergen moet hardlopen. We gaan de hele zaterdag er knap tegenaan. Vroeg opstaan en de wandelschoenen aan en lopen tegen de berg op! We gaan vaker naar bergachtige gebieden en het gaat ons dan ook prima af. We hebben deze dag een zware tocht van ruim dertig km en des avonds vallen we als een blok in slaap.

Halverwege de nacht word ik om half vijf hevig geschrokken wakker, doodsbenauwd dat ik me heb verslapen. Ik kijk nogmaals op mijn telefoon en verzeker me er nog maar eens van dat het alarm goed staat afgesteld. Enigszins gerustgesteld dommel ik weer in en slaap verder tot om twintig voor zeven het alarm dan wel af gaat. We kleden ons om en gaan naar beneden waar volgens afspraak ons ontbijt stipt om zeven uur klaarstaat. We zitten helemaal alleen in de riante ontbijtzaal en we eten ons stevige ontbijt rustig op. Om acht uur stappen we in de auto en rijden relaxed naar Wittmar toe. Het gebied waar Wittmar ligt is wat anders dan waar we overnachten. Het behoort tot het noordelijke Harz gebied en is wel bergachtig maar ze zijn hier wel wat lager. Verder valt het op dat er veel meer akkerbouw is en de bossen zijn meer met loofbomen. In deze tijd van het jaar is de aanblik van de akkerbouwvelden tegen de begroeide bergkanten een fantastisch gezicht. De akkers zijn geploegd en steken met hun zwarte aarde heel mooi af tegen de in herfstkleur getooide bomen. We rijden Wittmar binnen en zien direct een routebord die ons moet leiden naar het sportcomplex. Je kunt het ook bijna niet missen want zo groot is het hier ook weer niet. Bij het sportcomplex staan al een paar auto’s en ik zet die van ons er naast, spoedig gevolgd door een paar anderen. Mensen vliegen elkaar om de hals en begroeten elkaar uitbundig. Ze kennen elkaar blijkbaar erg goed. We begeven ons naar de voorkant van het gebouw en zien dat we in een tent koffie en gebak kunnen krijgen. Het is koud en de tent is ook niet verwarmd. Een hokje op het terrein is de inschrijflocatie. Er is een balie met twee a4-tjes erop. Voorinschrijvers rechts en na inschrijving links. De balie is slechts twee meter met één vrouw die de zaken moet regelen. Maar duidelijk is het wel. Ik meld me dus rechts en betaal €6.50 en krijg na het noemen van mijn naam mijn startnummer. In eerste instantie speld ik het nummer op mijn shirt. Ik heb bij de Zuidhorun een startnummerband gekregen maar,…… vergeten! Het is vanmorgen echt koud en ik vraag me af of ik met mijn korte tight wel de juiste keuze heb gemaakt. Op dit moment van de dag is het maar zes graden. De start is over een uur en ik denk niet het kwik dan op twintig graden komt. Maar gelukkig heb ik wel mijn loopgroepjas bij me en ik prik uiteindelijk daar het startnummer maar op. Het is hier niet heel erg druk en dat is wel logisch met tweehonderd lopers gemiddeld per jaar. Maar gemoedelijk is het wel. In de tent bij het gebouw is het walhalla van de taarten en andere gebaksoorten zoals gebruikelijk in Duitsland. En uit ervaring,….. ze zijn onweerstaanbaar lekker! Je zou bijna Duitser worden. De vrouwen hebben al dit lekkers zelf gebakken en ik vraag hen naar de soorten die ze hebben uitgestald. De ene ziet er nog lekkerder uit dan de andere. De dames geven me uitleg over de soorten en overtuigen me dat ik er direct moet kopen omdat ze anders na de wedstrijd uitverkocht zijn. Het loopt inderdaad storm en ik koop twee stukken kaastaart. Deze worden netjes in folie verpakt en ik doe ze in mijn sporttas. Naast het gebouw zit een trap en deze loopt naar beneden. Daar zitten de kleedkamers en de wc’s en de douches. Ik ga met mijn sporttas naar beneden en ik zie een groot complex onder de grond. Het smoort hier van de deuren en gangen. Er is een kleedkamer heren, douche heren, wc heren, kleedkamer dames, wc dames en helemaal achterin douche dames. De douche staat heel erg ver van de dames kleedkamer en ik vraag me af hoe dat in de praktijk werkt. Mijn vragen worden alleen maar groter als ik de dames douche open. Het blijkt een soort van elektriciteitshokje met schakelpaneel en een douchebak met een gordijntje eromheen. Dat is nu humor! Ik denk dat ik het niet goed heb gezien en trek nog maar een paar deuren zonder tekst open en zie dat het hok toch de damesdouche moet zijn. En dan ben ik dus nog niet eens in de dameskleedkamer geweest. Aangekomen bij de dameskleedkamer kom ik helemaal niet meer bij van het lachen. Het boilerhok is onze accommodatie! En achterin dit hok zit de deur naar,…. de herendouche.
Gezellig!

Volgens een paar andere vrouwen is het allemaal niet zo erg. De deur naar de heren zit uiteraard op slot en als je maar hard genoeg rent dan ben je de eerste die kan douchen. Bovendien schijnt het zo te zijn dat de meesten thuis douchen omdat ze hier uit de buurt komen. Ik zet mijn sporttas in de hoek op een bank en trek mijn trainingspak uit. Ik vervoeg me weer bij Foeke die buiten in de kou staat te wachten. Foeke staat met veel interesse te kijken naar een mobiele veldkeuken. Buiten op het veld staat deze oude legerveldkeuken. Dat is een soort van aanhangwagen met schoorsteen met onderin gasbranders om de pannen bovenin de wagen te verwarmen. Ze maken vandaag snert klaar en wel zoveel dat ze het roeren met een roeispaan. We zien dit soort dingen overal in de Harz staan op speciale parkeerplekken. Ik word koud om mijn benen en ik vraag Foeke om even een stukje te wandelen om het eerste gedeelte van het parcours te verkennen. Langzaam lopen we een stukje en zien hier veel loofbomen en een gigantisch hoge brug. Dit blijkt een spoorbrug van een oude boemeltrein. De brug is geschat een meter of tien hoog. Even later buigt het pad af naar rechts en gaat het bos in en de berg op. We besluiten om weer terug naar het sportcomplex te gaan. Want ik wil natuurlijk niet de wedstrijd missen. Terug bij het gebouw blijkt het een kwartier voor start en ik geef Foeke mijn portemonnee en de autosleutels. Ik begin met warmlopen en doe wat oefeningen. Dan verzamelen we ons voor de krijtstreep. Alles start in één keer. De Nordic Walking en de wandelaars en de hardlopers. Raar maar waar, alles staat ook gewoon door elkaar heen. Grappig gezicht want het is een bont gezelschap. De wandelaars met dikke schoenen en warme kleding en de hardlopers in zomerse kleding en wat dunnere schoenen. Het gaat hier compleet anders dan waar ik ook was. Allemaal klaar? Wij antwoorden: Ja 3-2-1 Start!

En daar gaan we dan. Eerst slalommen om het stokkenvolk (Nordic Walking) heen. Irritante lui met dat geklik klak van de stokken op het asfalt. Je hoort het geluid nog heel lang achter je aan. Ik word er verschrikkelijk zenuwachtig van en besluit om wat harder te gaan zodat ik het niet meer hoef te horen. Even later loop ik wat meer ontspannen met om mij heen alleen zwoegende mede renners. Ik zeg zwoegen want dat is deze wedstrijd zeker. Dit is rennen tegen de berg op met asfalt, grond met boomwortels, stenen en gravel. We zijn inmiddels de weg rechts ingeslagen. De weg hier is ook van asfalt maar dan met enorme kraters. Dus je moet goed opletten waar je je voeten neerzet om niet ondersteboven te gaan. Ik huppel mooi langs de obstakels en zie dat de weg geleidelijk omhoog gaat. Als het de hele reis zo gestaag gaat zal je mij niet horen klagen, maar ik vrees het ergste. Gelukkig komt er ook een eind aan dit pad en we gaan nu een donker bos in. De laan die hier doorheen loopt is van gravel maar de helling wordt steeds steiler. Aldoor wanneer ik denk dat ik boven ben, komt er een nieuwe etage bij. We ademen nu allemaal zwaar en sommige mensen hebben plotseling de veters los en moeten ze wel strikken… De man waarmee ik al een tijd oploop, geeft op en blijft stilstaan. Ik niet! Al gaat het niet meer zo snel als ik graag zou willen, ik blijf hardlopen. Tenslotte ben ik hier niet gekomen om te wandelen. Ik neem mij voor om nu niet meer aan het einde van de stijgingen te denken. Nee, ik besluit dat deze hele route in stijgende lijn is. Zo, nu kan het alleen maar meevallen. De natuur om me heen is schitterend. Ik zie rechts van mij heuvels steil omhoog lopen en er groeien allemaal loofbomen op dit stuk met hier en daar een paar sparren. Links ook veel bomen en ook wat struiken met al herfstkleuren, bruin - en geeltinten. Veel vallend blad en het ruikt zo vroeg in de morgen lekker fris. Er is nog nevel in het bos en ik hoor het ruisen van de wind hoog door de bomen. Maar zo koud als het is, ik heb het inmiddels smoorheet. Dat krijg je met dit soort, zeg maar rustig, krachtsinspanningen. Gelukkig heb ik vandaag voldoende krachtvoer in de vorm van een stevig Duits ontbijt. Voor me doemt alweer een steile helling op, maar ik zie nu meer licht boven. Ik ga er stiekem van uit dat dit dan het hoogste punt is. Na een laatste inspanning blijken mijn gedachten waarheid. Warempel dit is boven, eindelijk. Haha, weet je hoe deze berg heet? Dit is de Festberg! Hier op de top moeten de wandelaars rechts en wij dus links. Het wordt hier middels spuitverf pijlen op de modder gespoten. Wel effectief. Ik ga links en kijk nog even naar beneden en zie nog veel ploeterende mensen de weg gaan die ik al afgelegd heb. Ik ben blij dat ik nu weer sneller kan op dit vlakke stuk. Het padje is veel smaller en de ondergrond is aarde met boomwortels in alle soorten en maten. Tot dusverre een heel gevarieerd parcours dus. Dan valt mijn oog op een nieuwe pijl die ons weer de linkerzijde opstuurt. Ik sla weer een nieuw bospad in en zie aan mijn rechterzijde landbouwgrond tussen de bomen door. Links van mij bevind zich een diepte begroeit met bomen. We moeten een klein stukje omhoog en ik word voor de tweede keer ingehaald door een jongentje en een meisje. Als ze weer voor me zijn gaan ze wandelen. Persoonlijk vind ik het helemaal niet erg als ik ingehaald word, maar wel als ze dan gaan wandelen waardoor ik hen weer in moet halen. Het wordt een beetje ergerlijk! Ach, het zijn kinderen…. Ik haal ze maar weer in en besluit een beetje gas bij te geven in de hoop dat daarmee het probleem opgelost is. Ik zie ze niet weer.

Het pad wordt nu smaller en gaat op en neer tussen de dichter wordende bosschages. Het loopt hier uitermate lekker op deze relatieve zachte ondergrond. Het is een donker stuk en aan het eind waar het licht wordt staat een man met reflecterende hes ons toe te schreeuwen. Elf km of vijf? Ik roep vijf en hij wijst naar links. Daar wacht een grote verrassing op mij. Een weg ongelofelijk steil naar beneden met als ondergrond grove gravel. Ik stort mij met ware doodsverachting zomaar naar beneden. Het gaat hier wel heel erg hard. Als je je nu ook maar één keer verstapt, ach laat ik daar maar niet over nadenken! I can fly…… En om de bocht ook daar nog steeds downhill. Geweldig gewoon! Er staan hier langs de kant supporters en ik vraag me af waarom deze mensen niet bij de bergop kant stonden. Daar konden we support gebruiken. Misschien staan ze hier wel als er iemand valt (= spektakel). Foei Lies, zo mag je niet denken! Zo zijn supporters niet. Ik riskeer het niet om te kijken op mijn horloge hoe snel ik ga en ren zo hard als mijn benen mij bij kunnen houden verder naar beneden.

Aan het einde van de weg moeten we rechtsaf en ik ren op een mooi vakwerkhuis af. Nog een stukje en ik zie Foeke op een elektriciteitshokje zitten. Ik fluit en hij kan nog net op tijd een foto maken. Dan onder de hoge brug door en naar het sportcomplex. Daar nog even veertig meter steil omhoog rennen en dan wordt je naam geroepen en je wordt hartelijk welkom geheten. Finish! Je wordt gefeliciteerd en je bent klaar. Dat is de procedure voor iedereen. Ik praat nog even met een paar medelopers en wacht op Foeke. Dan is het tijd voor de douche. Ik ben de eerste in de douche en even later staan we met zijn zessen in het veel te kleine hok. Het is een groot waterballet en ik kleed me toch om in dit hok. Er zijn vrouwen die met handdoeken om door de hele gang heen lopen om zich te kleden in de dames kleedkamer. Ik kies toch liever voor dit hok, bovendien heb ik geen grote handdoek bij me. We eten nog onze taarten en nemen een bakje koffie en ik kijk weer terug op een bijzondere hardloopwedstrijd in de Harz.