Marathon Vise 12 mei 2013

door Jodi Kremer

Fantasie en realiteit.

Wanneer ik denk aan bezwete lichamen van een man en een mooie blonde vrouw met bijpassende zwoele Antwerps accent, tegen elkaaraan onder een deken, terwijl het rubber in het heetst van de strijd verloren is gegaan, dan heb ik een zeer heldere omschrijving van een fantasie die je als man kunt hebben. Ik ben ervan overtuigd dat iedere man die dit leest (tenzij hij op mannen valt) nu een steek van jaloezie voelt en zou wensen dat hij die man was. Zondag bevond ik me in deze positie en was ik deze man. Ik was op 30 km uitgestapt in de marathon van Visé, kreeg een deken aangereikt van de EHBO die ik moest delen met hiervoor omschreven Antwerpse. O ja; de ballon die ik als pacer meevoerde was op km 25 door een verkeersbord losgerukt van mijn shirt en de lucht in gevlogen. Zij was gevallen. Ik bang dat ik bezig was een longontsteking op te lopen. Hoestend en kuchelend als een oude stoomtrein stond ik daar samen met haar te wachten op de bezemwagen die ons richting finish zou brengen.

Hoe was ik in deze situatie verzeld geraakt? Gewoon door aan te grijpen wat langs komt en me leuk lijkt. Ik werd gevraagd om te paceren in Enschede, Zug und Bremslaufer te zijn in Hannover en tempomaker te zijn in Visé. Natuurlijk deed ik het alledrie. You only live once zegt men dan. In mijn fantasie ben ik nog die jonge man die alles aankan en als het moet iedere dag een marathon kan lopen. De realiteit is wat minder rooskleurig. Mijn haren zijn grijzer, ik ben wat zwaarder en ik heb gewoon een achterstand in trainingsarbeid. Auw! (Seniorenmomentje).

Terwijl ik dit al kuchelend, liggend op de bank, schrijf is Dokter Phil op TV met een uitzending over OCS. Obcessief Compulsieve Stoornis. Mensen die doen wat ze doen omdat ze daartoe een innerlijke drive voelen waaraan ze wel toe moeten geven. Zou ik me er iets van aan moeten trekken? Nahhh....

Ondertussen ben ik wel wat wijzer geworden. Wanneer je gewoon een marathon loopt loop je van start naar finish, hebt een verhaal over hoe je hebt gelopen (doorgaans door het ene been voor het andere te zetten) en daar houdt het ongeveer mee op. Nu ik ben gestopt heb ik gek genoeg veel meer te vertellen. Over die blonde Antwerpse, over een ambulance die aan kwam geracet om een jongen met kramp te "redden", over het wachten op de bezemwagen terwijl de EHBO water uit staat te delen, terwijl de wateruitdelers hun best doen om iemand van de organisatie te pakken te krijgen. (Zou niet moeilijk moeten zijn zou je denken. Er was een lijst met telefoonnummers aanwezig en er was een telefoon. Er bleek ook erorm veel voicemail.......) Mijn loopmaat Thierry die de 4.15 groep aan het hazen was kwam langs en had meteen een mooie motivator te pakken: jullie lopen hier nog, terwijl er in de verzorgingspost een ervaren marathonloper met 130 marathons (en meer) op zijn naam staat te kleumen. Zou ik er ooit echt iets van gaan leren? In mijn fantasie wel, maar of dit in de realiteit ook zo zal zijn......