Teutolauf 2008

door Ludo Abbink

Duitse humor

“Het beste voorbeeld van Duitse humor zag ik ooit in een Amerikaanse late-night show. Daarin was een Duitse wetenschapper te gast die lezingen hield over humor. ´Neem me niet kwalijk´, zei de talkshow-host, ´maar dat klinkt als een vegetariër die een lezing houdt over de smaak van biefstuk´. Dat begreep de Duitser. ´Zijn Duitsers dan echt grappig?´ vroeg de presentator vervolgens. Daarop keek de wetenschapper hem geheimzinnig aan en zei met een cliché-nazi-in-films-accent: ´Ve hav our vays to make you laugh...´” (J.P. Schutten)

Zo was er, in de week voorafgaand aan de Teutolauf, de webmaster van de Teutolauf die iedere deelnemer middels een onbedaarlijk grappige e-mail op de hoogte bracht van de naderende Teutolauf en de wijzigingen die er waren aangebracht in het parcours.

Twee jaar geleden liep ik de Teutolauf ook al. Destijds was het parcours 27,5 km lang met 500 m hoogteverschil. Nu was het parcours 29,7 en was het hoogteverschil naar 600m gebracht. In de e-mail stond bijna sadistisch gemeld dat er vier hele steile stukken in het parcours zaten, waarvan de laatste ongeveer 500m lang tegen een stijgingspercentage van 42%.

De webmaster liet alvast weten dat het niemand zou lukken daar rennend naar boven te komen. Ondanks die ongecompliceerde vrolijkheid, stemde deze e-mail mij toch enigszins somber.

In de afgelopen tijd had ik, voor mijn doen, redelijk getraind, maar de laatste paar weken sukkelde ik met een pijnlijke peesplaat onder mijn linkervoet. Ik besloot 3 weken voor de Teutlauf geen duurlopen meer te lopen en alleen de clubtraining op dinsdag te doen. De pijn zakte redelijk weg, maar ik ken mijn lichaam goed genoeg om te weten dat ik nog niet helemaal hersteld was.

Zo stonden Peter (loopmaat) en ik dus op zaterdagochtend bij Kardinge om mee te reizen met de bus die door de loopgroep uit Winsum was geregeld. 50 lopers en een stuk of 10 Nordic Walkers. Uitstekende verzorging vooraf – sportdrank, bananen, koeken, etc.

Aangekomen in het plaatsje Hohne, aan de rand van het Teutoburgerwald, is het toch even schrikken. Die toppen van de heuvels zien en weten dat je straks daar ergens loopt. Gelukkig was de aanloop iets rustiger dan voorheen. Ging je eerder al na 2km in een soort geul steil naar boven, zodat je na 3km al volledig op apegapen lag. Nu was er een aanloop van een krappe 6km. Niet vlak, maar zonder echt steile stukken.

We hadden ons voorgenomen om vooral te genieten. De tijd is niet belangrijk. Op de vlakken stukken ontspannen lopen. Uitgaande van een gemiddelde van iets boven de 10 km per uur rekenden we op een tijd rond de 2 uur en 55 minuten.

Nou, er is maar amper een vlak stuk bij dit jaar. Eigenlijk is het constant heuvel op, heuvel af. Bij 6 km de eerste echt steile klim. Ongeveer een anderhalve kilometer is het alleen maar omhoog tegen een percentage of 20. En dat gaat de eerste 100 meter prima, maar daarna wordt het zwaar, zwaarder, zwaarst. Omdat we rustig begonnen zijn, halen we veel mensen in. Daarna een stuk vlak en dan begint een korte, maar hevige afdaling. Peter en ik besluiten tot de Plantsoenlooptactiek (jezelf als Mad Max naar beneden laten vallen). Het levert ons enkele welgemeende verwensingen op: -Vollidiot!-, maar het werkt wel. Binnen no time, zijn we beneden en vervolgen onze weg.

Bij kilometer 13 begint een nieuwe heftige klim, die eerst nog redelijk lijkt, maar na 500 m overgaat in een trap waar geen einde aankomt. Het stijgingspercentage is hier 26%. Hardlopen gaat even, maar wandelen is –als je jezelf niet wil opblazen- veruit het verstandigst. Bovenaan gekomen loop je over een soort klif tussen twee dalen in. Werkelijk prachtig, maar de organisatoren heeft het hier belieft om een stuk van een kilometer of 5 dwars door de rimboe heen te laten gaan. De boomwortels zijn wit geverfd, zodat je ze op tijd ziet en het is hier meer springen en hupsen dan hardlopen. En dan gaat het ook nog licht naar beneden. Als je goed kijkt, zie je dus vooral witte boomwortels. Als je gaat genieten van het uitzicht, lig je ineens tussen de boomwortels –Peter, die boomwortel lag daar al hoor-

Bij kilometer twintig nog een onwaarschijnlijk steil stuk. Heb geen bordje gezien met percentage, maar ik besluit na een 300m klimmen dat het rennend niet wil. Ik wandel en ga mensen voorbij die een poging tot rennen doen. Eigenlijk lopen we beiden nog best soepel. Afgezien van pijnlijke benen van het vele klimmen en dalen, zijn we, mede dankzij de rustige start, nog best fris.

Bovenaan besluiten we weer tot de Vollidiotentactiek. In een afdaling van een dikke anderhalve kilometer vliegen we tientallen hardlopers voorbij. Verstand op nul, goed je voeten neerzetten, het lichaam zover voorover als nog verantwoord is en de passen zo lang mogelijk maken. Ik heb niet geklokt, maar ik vermoed dat we aan de limiet op de 1500 m voor de komende wereldkampioenschappen Atletiek ruimschoots voldaan hebben.

Nu is het heuveltje op, heuveltje af, soms hele stukken door grasland. Bij de verzorgingspost op 24 km kan je bier krijgen en ook chocola gevuld met alcohol. Het blijven tenslotte Duitsers. Ik kies voor thee. Bij 26 km begint de laatste klim. En wat voor één! 42%! Al direct bij de eerste treden –de klim begint met een trap- besluit ik tot wandelen. Dit is echt geen doen. De klim zal in totaal een krappe 500 meter zijn, maar ik heb nog nooit zo’n hoge hartslag gehad van alleen wandelen. Het uitzicht boven is fenomenaal, en hier geen boomwortels. Nu nog een dikke 3 km naar de finish. Het moet nu een eitje zijn, maar ik bedenk ineens dat ik gelezen heb dat we het parcours nu andersom lopen. Dat betekent dat we nog een afdaling krijgen naar het dorp. Door die verschrikkelijke geul met nare bochten, die ik twee jaar geleden omhoog klom. Ik krijg gelijk. Dit is helaas geen vollidiotenafdaling. Dit is voetje voor voetje naar beneden en afremmen. Vooral dat. En dat is niet leuk na bijna 30 km hardlopen. Mijn benen ontploffen zowat, mijn rug doet zeer en ik verlang naar de finish. Beneden zie ik huizen, ik hoop de huizen van Hohhe. En ja hoor het is nog slechts een paar honderd meter naar de finish.

We draaien de laatste bocht naar de finish. Ik kijk op de klok. Die springt net op 2.40 uur. Toch een kwartier sneller dan verwacht en redelijk ontspannen finishen we.

Na het douchen de onvermijdelijke bratwurst und bier. Erg lekker. De catering in de bus is op de terugreis goed geregeld. Heerlijk napraten met een biertje, kaas, chips, alles is aanwezig. Ook de dames van de Nordic Walking uit Winsum weten de koolhydraten uitstekend aan te vullen.

Is dit leuk? Ik vind van wel. Je loopt hier eens niet voor een tijd, in een verschrikkelijk mooie omgeving met echte liefhebbers. En het hoeft niet die bijna 30 km te zijn. Er is ook een loop over 6 km en een loop over 13 km.

Volgend jaar een bus van de loopgroep Zuidhorn?