Slachtemarathon

door Jodi Kremer

De Slachtemarathon heeft iets heroïsch. Het gevoel een oeroude dijk te bedwingen die tig jaar geleden het Friese land moest beschermen tegen het water uit de Waddenzee is onbeschrijflijk. Toch doe ik hier een poging vanuit mijn eigen gevecht om Überhaupt op die dijk te komen.

Meestal denk ik dat ik 20 jaar jonger ben. Ik denk en doe nog net als toen dus toen ik werd gevraagd als pacer voor de marathons van Utrecht, Enschede en Hanover zei ik gewoon "ja". Ik heb me nooit zorgen hoeven maken over mijn herstel, dus waarom zou ik dat nu wel doen? Helaas liep het deze keer anders.Twee dagen na het uitlopen van de marathon van Hanover had ik ineens pijn onder mijn voet. Strompelen ging nog net en verlangend keek ik op mijn werk naar alle krukken waar de patiënten mee rondlopen. Gelukkig heb ik een zittend beroep.

Natuurlijk ging ik, twintiger als ik in gedachten ben, zelf aan het dokteren en slikte een week lang Ibuprofen. Langzamerhand sloeg de paniek toe want als de pijn niet weg zou gaan zou ik niet in de Slachtemarathon kunnen starten. Laat dat nou net de marathon zijn waarvan ik me in het jaar 2000 heb voorgenomen die tot op hoge leeftijd te willen lopen. Gaat het niet meer hardlopend, dan gaat het wandelend. Eens in de 4 jaar zal de Slachtedyk worden bedwongen als symbool voor mijn eeuwige jeugd.

Vanuit mijn vriendenkring kwamen er steeds meer opmerkingen dat het wellicht tijd werd om eens een dokter op te zoeken. Ook een revalidatiearts waar ik dagelijks mee werk begon aan te dringen op een vlot bezoek aan mijn huisarts. Dus belde ik met de huisarts, hoorde dat hij op vakantie was en modderde verder. Na Pinksteren zonk me de moed in de schoenen. Ik was niet in staat om 500 meter pijnvrij te lopen. Een afspraak bij de sportfysiotherapeut werd gemaakt. Na de intake, waarin ik vertelde dat ik eigenlijk dolgraag de Slachtemarathon wilde lopen (twee week daarna) ging hij aan het behandelen. Op vrijdag 1 juni had ik mijn eerste echte behandeling en ging hij, omdat ik pijn onder mijn voet had, mijn kuiten masseren. Blijkt dezelfde spier te zijn. Daarnaast kwam ik het weekend daarop in handen van een energetisch genezer die mij ook een behandeling gaf. Ik probeerde veel te wandelen, veel op een roei- en op een crosstrainer te sporten en vooral niet op de weg te lopen. Daarna of door dit alles ging het snel beter. Op maandag 11 juni, vijf dagen voor de start van de marathon gaf de fysiotherapeut me groen licht. Ik mocht lopen onder voorwaarde dat ik langzaam zou lopen, geen belastende trainingen zou doen (maar wel de weg wat opzoeken natuurlijk) en geen pijnstillers zou slikken. Bij het eerste teken van pijn tijdens de marathon moest ik stoppen. Voor het eerst in mijn leven heb ik gevierd dat ik een marathon mocht lopen.

Natuurlijk kwam er uit mijn omgeving druk om juist niet te gaan lopen. Opmerkingen als "hey ouwe, blijf je wel nadenken", en "dit is wel een vreemde opbouw nadat je net een blessure had", waren niet van de lucht. Daarnaast kreeg ik dinsdagnacht zoveel pijn aan een kies dat ik me op woensdag ziek moest melden en de pijn moest zien te verbijten totdat ik later die dag bij de tandarts terecht kon voor een wortelkanaalbehandeling.

Vrijdagavond was de BBQ van de loopgroep. In een verstandige bui ben ik op tijd naar huis gegaan, hoewel het echt beregezellig was, en lag om 10.00 uur op bed. Om 01.00 uur sliep ik en om 02.30 stond de wekker. Gebroken sleepte ik me naar de auto om de meest beroerde voorbereiding op een marathon ooit om te zetten in de enig denkbare uitkomst; het uitlopen van de marathon. Het is gelukt, missie volbracht. Na 4 uur, 28 minuten en 32 seconden had ik de Slachtedyk en daarmee verval en aftakeling bedwongen. De eeuwige jeugd gered.