Sinterklaasloop te Scheemda op 17 november 2012

door Lies van der Wal

Vlak voor de training van dinsdag avond hadden Luuk en ik bekokstooft dat het tijd werd om maar eens samen wat te gaan lopen. We hadden beiden gelezen dat er een leuke wedstrijd werd georganiseerd in Scheemda. Foeke vond het ook goed en opperde dat ik wel eens als zwarte piet kon gaan. Dat leek me een strak plan, maar het bleek later toch niet zo verstandig te zijn. De schmink kan moeilijk uit sportkleding heb ik me laten vertellen. Goed, tijdens de training van dinsdag heb ik vreselijk mijn best gedaan. Niet dat ik dat normaal nooit doe, maar nu nog een tandje meer. Ik moet en zal mijn PR op de tien kilometer verbeteren! Toch iets te veel mijn best gedaan getuige de spierpijn de volgende morgen toen ik uit mijn bed probeerde te komen. Woensdag gewoon mijn werk gedaan en gaande weg de dag knapte de spierpijn gelukkig op. Donderdag ging het opstaan in ieder geval veel beter en dus des avonds weer vol goede moed naar de training. Nu heb ik mijzelf iets meer ontzien en de training ging fantastisch. Vrijdag een vrije dag en zaterdag de wedstrijddag.

Lekker uitgeslapen, wat in deze tijd van het jaar beter lukt dan in de zomer. De dag begint vandaag met een paar boodschappen doen en veel koffie drinken. We eten alleen een paar meelkoekjes en later nog een tompouce. Lekker onbezorgd trekt langzaam en gestaag de zaterdag voorbij en ik probeer Foeke nog over te halen om mee te gaan. “Wat ga je doen dan? De tien of de vijf?”

Ik ga voor de tien, want ik wil daar een PR halen, zeg ik standvastig.

“Dan ga ik niet mee. Dat duurt een eeuwigheid voor je binnen komt, en het is koud hoor!”

Oké, dan blijf jij maar thuis, ik ga wel met Luuk alleen heen. Langzamerhand wordt het tijd om me om te kleden en me geestelijk voorbereiden op mijn titanenstrijd. Foeke heeft wel gelijk dat het koud is, en ik zie daar dan ook wel een beetje tegenop. Dat is ook een probleem van elke winter. Je moet er eerst helemaal aan wennen. Maar meestal duurt dat niet zo heel erg lang. Nadat ik me heb omgekleed, besluit ik ondanks dat ik een kwartier te vroeg ben, om Luuk alvast te halen. Luuk is geheel verbaasd dat ik al voor de deur sta maar haast zich om zich bij mij te voegen. Ik heb vandaag nog passende muziek op mijn USB stick gezet, zodat we alvast in de stemming komen rijdende weg. Status Quo schalt door de speakers in de auto en wij spelen op onze denkbeeldige gitaren mee met de muziek. Jaren geleden dansten we samen bij ons in het dorpshuis op deze muziek, destijds gespeeld door een coverband. We praten en lachen de hele weg naar Scheemda. De reis gaat echt voorspoedig en doelbewust vinden we snel de sporthal waar we moeten inschrijven. Links en rechts zien we wat bekenden en we schrijven in. En dan begint het wachten. We nemen plaats aan de stamtoafel en Luuk haalt ons een kopje koffie. Nog even een plasje en samen gaan we de kou weer in om alvast wat oefeningen te doen en een beetje inlopen. Dan toch eerst maar weer de warmte opzoeken, want zo buiten staan is geen strak plan. Binnen wat heen en weer ijsberen en dan lijkt het er toch op dat het spektakel hier ook kan beginnen. We stellen ons op in het vak vrij ver naar achteren. Ik ben wel blij met deze plaats en ik wens Luuk nog succes en Luuk mij ook.

Het wachten is hier op de burgervader die blijkbaar ergens vast zit. Tja, in het verkeer dus. Even later horen we wat gemompel door de luidsprekers en het wordt duidelijk dat ze de man gevonden hebben. Allemaal gedoe waar ik nooit echt blij van wordt, maar waarschijnlijk is dat allemaal nodig. Trouwens waar is Sinterklaas eigenlijk? Het is tenslotte toch de Sinterklaasloop? Zwarte pieten hebben ze hier wel, nou dat is dan ook wel weer leuk. Plots horen we een knal en langzaam zet de lopers stoet zich in beweging. Ik druk mijn horloge op start en hoop dat ik nu niet weer vergeet om hem op tijd uit te drukken. We rennen rustig het dorp uit en ik zie een lang lint van lopers door het landschap van Scheemda trekken. We trekken langs de gaswinning en een paar jongens denken dat ze slim zijn en springen over de sloot om een heel stuk af te snijden. Dom, want iedereen kan iedereen zien, en het is toch je eigen tijd. Ach, het heeft ook wel wat, die kwajongens. Nadeel van dit parcours is dat het eigenlijk heel erg saai is. Temeer omdat je dit rondje voor de tweede keer ook moet doen. Ik vind het leuker wanneer het één ronde is. Voordeel is wel dat je weet hoever de tweede ronde gaat. Dus is het beter inschatten hoeveel je kan geven. Ik passeer voor het eerst de finish nog vlak voor de eerste tien kilometer loper. Dat valt dan iets tegen, maar goed die jongens blijven toch sneller. Ik leg me daar bij neer en neem een beker drinken en vervolg mijn weg voor de tweede ronde. Achterom kijkend zie ik dat er gelukkig nog mensen achter me aan lopen. Ik ben in ieder geval niet de laatste. Als we weer buiten de bebouwde kom komen zie ik dat de lucht betrekt. Het lijkt erop dat we mist krijgen of regen? Het weer slaat echt om en de wind wakkert ook iets aan. Gelukkig zit het beroerdste stuk erop en ik ben blij dat ik wind mee heb. Ook hoor ik in mijn hoofd de stemmen van Michael en Rins, die me keer op keer vertellen dat ik mijn armen moet gebruiken en moet denken aan mijn houding. Dit helpt echt en ik ga weer sneller, totdat ik het weer vergeet. Zo huppel ik door en door. Ik zie tot mijn verbazing dat ik nog twee kilometer van mijn doel ben verwijderd en ik vind nog een beetje extra’s in mijn reserves. Eigenlijk ben ik door weinig mensen ingehaald, maar zo vlak voor het eindpunt vinden nog een paar mensen het nodig om nog een eindsprint in te zetten. Ik vind het welletjes en laat hun gelaten begaan. Luuk staat me nog aan te moedigen, wat een welkome afwisseling is. Want zoveel support is er in Scheemda ook niet. Hier en daar een paar mensen en dan houdt het wel op. Misschien dat het weer iets tegenwerkt. Blij ren ik over de streep en concludeer dat ik toch een mooie PR heb gelopen. Mijn tien kilometer tijd heb ik met 4 minuten en 22 seconden aan gort gelopen, Ha! Dus ik kan het wel! Dank ook aan Michael en Rins! Blij ga ik naar de tafel waar drinken is, en Luuk komt er ook bij staan. We drinken een paar bekers leeg en we gaan de hal binnen om onze nummers in te leveren. Daar nemen we nog een leuke rugzak met goodies in ontvangst en gaan weer terug naar de auto. In de auto rijden we blij terug naar huis met deze keer de muziek van AC/DC. Ook keigaaf, en we hebben een hoop plezier met wat voor sommige mensen herrie is. Ik zet Luuk af bij zijn huis en wens hem nog een goede wedstrijd voor FC Groningen toe. Want Luuk is vanavond weer bij zijn andere hobby. En zelf ga ik ook naar huis om Foeke met een brede grijns te melden dat dit WERKPAARD die nooit een RENPAARD zal worden, toch lekker sneller is geworden, en dat het einde nog lang niet in zicht is!

ZO!