RaitdaipRun, Sauwerd 7 april 2012

door Lies van der Wal

Zaterdag 7 april 2012 heeft de loopgroep RaitdaipRunners in Sauwerd haar 5e RaitdaipRun gehouden. De afstanden die gelopen konden worden waren 5 en 10 km. Er waren 243 lopers!

Ik ben een beginnende loper en had dit jaar als doel om voor het eerst mee te doen aan de Leekster lente loop. Maar zo enthousiast als ik ben heb ik een kleine blessure opgelopen, en kon deze loop niet doen. Voorzichtig getraind en het ging weer wat beter. De oranjerun leek mij een volgend goed doel toe. Maar zeven april kriebelde het mij en ik had deze week helemaal geen last meer gehad van niets. Acht uur uit bed en veel dingen in huis gedaan. Boodschappen gehaald en opgeruimd. En in de middag om een uur of één de beslissing voor mezelf genomen om toch maar naar Sauwerd te gaan om dat maar even te proberen. Maar manlief (die al dat geren en geloop maar gedoe vindt) niet ingelicht over de plannen. Tot overmaat van ramp kwam mijn moeder ook nog eens gezellig op de koffie. Zou ik dan toch niet weg kunnen gaan? Maar gelukkig moeder ging om tien voor drie weg en ik snel omkleden. Ik riep nog even naar mijn man dat ik ging lopen. Hij dacht dat ik ging trainen en mompelde nog van: “alweer?” Snel in de auto spoedde ik mij naar Sauwerd waar ik zenuwachtig naar het dorpshuis liep voor de inschrijving. Veel te vroeg was het en ik besloot maar om lekker in binnen te blijven, omdat het buiten toch best fris was. Want dan sta je daar in je strakke pakje te kleumen. Binnen in een hoekje plaats genomen kwam er iemand van de loopgroep Bedum bij mij staan. En de wereld blijkt erg klein te zijn. Mijn oom is zijn vaste loopmaatje bij de loopgroep. Leuk allemaal. We aten een schaaltje met paaseitjes, die ons beschikbaar waren gesteld, en we praten honderd uit. Toen was de tijd zo maar om en we gingen naar buiten en wensten elkaar suczeven.

Na even inlopen en wat oefeningen liep iedereen naar de start. En dan moet je gevoelsmatig heel erg lang wachten. Ik was niet zo zenuwachtig, maar dat kwam ook dat ik niemand had verteld wat ik ging doen. Dus er waren geen hoge verwachtingen van eventuele supporters. Dat loopt wel wat prettiger voor mij. Er werd afgeteld tot nul en daar gingen we op pad. Ik had ondanks dat er overal de routes in het dorpshuis waren aangeplakt geen idee waar we langs moesten, maar dat was ook geen probleem want de mensen die voor mij liepen wisten de weg wel. Al moet ik zeggen dat ik ook een paar ervan heb ingehaald want het zal mij niet gebeuren om als laatste te eindigen. Dat zou ook direct de laatste keer zijn dat ik nog iets aan hardlopen ga doen. Het eerste stukje was met de wind in de zij en na een paar bochtjes hadden we het pal tegen de wind in. Maar het was lekker fris dus ik vond het wel aangenaam om te lopen. Tegen de wind in was even wennen en doorzetten maat ik kreeg de smaak te pakken en kon nog een beetje sneller. Langs de weg stonden kleine kinderen met bekers water en niemand voor mij pakte een bekertje. Het was ook te vroeg in de route dus niemand had behoefte om er eentje te pakken. De kinderen waren zichtbaar niet blij. Een vrouw die een beetje hetzelfde tempo als mij had knikte mij aan en we namen dus beiden een bekertje water, dit tot grote vreugde van de kinderen. Al snel kwam ik erachter dat het drinken ervan niet zo’n sterk plan was omdat het over mijn kleren klotste. Ik gooide het maar weer weg.

Aan het einde van de weg kon je rechts voor de vijf kilometer en links voor de tien kilometer. Ik nam dus rechts en kwam erachter dat ik nu wel een beetje alleen was. Ben ik wel de juiste weg ingeslagen? Maar even achterom kijken zag ik dat er meer mensen waren die deze richting hadden. We kwamen weer in het dorp waar ik handig een oude vrouw met rollator moest ontwijken. Na dit obstakel kwam je weer door de poort om ronde twee af te leggen. En dan is het gemakkelijk want je weet al waar je langs moet. Op het laatste stuk voor het dorp kwam je de eerste tien kilometer lopers tegen. Dat was niet zo handig vond ik, maar goed opletten dan maar. In het dorp wat nu helemaal was uitgelopen, stond iedereen rond de finish opgesteld. Hier op het laatste stukje trok ik met dus nog een beetje energie over, een klein sprintje en passeerde zowaar nog twee anderen en finishte eindelijk. Yes, dat had ik toch maar even gedaan, en dat voor de eerste keer! Wat is mijn tijd? Geen idee, maar dat zie ik wel op de computer. Nog een mooi shirt gekregen en wat drinken. En nu snel naar huis anders wordt manlief ongerust. Thuis gekomen liet ik mijn man het shirt zien. “Oké, en wanneer is dat? “ Mopperde hij. “Nou, ik heb hem zojuist gelopen.” Antwoorde ik met een brede grijns op mijn gezicht. Hij vond het geweldig en we hebben op de computer de uitslagen en de foto’s bekeken. “Ik ben trots op je.” Zei mijn man en hij wil de volgende wedstrijd mee om te kijken.