Monnikenloop, Schiermonnikoog 26 oktober 2013

door Lies van der Wal

Ik had al vroeg dit jaar mijn zinnen gezet op “Schier” en toen bekend werd dat de inschrijvingen werden geopend schreef ik me in. Door mijn blessure maar niet te hoog ingezet en op veilig gegaan voor de 10 KM i.p.v. de 10 MIJL!

Mijn vaste supporter vindt het helemaal niet erg om naar de eilanden te gaan voor een hardloopwedstrijd, omdat dit automatisch een heel weekend inhoudt. Dus ingeschreven en alvast ons “vaste” Schiermonnikoog hotel geboekt. Dan is het wachten op het weekend….

De vrijdags aan het werk geweest en toen snel naar huis in grote haast. Want we moesten de boot van half zeven halen, de laatste van de dag! Omkleden, koffers pakken en de logeerhond wegbrengen naar mijn ouders. En dan in vliegende vaart naar Lauwersoog. We waren net op tijd want tien minuten later stak het schip van wal. In een donkere overtocht naar Schiermonnikoog aan boord onze zelfgesmeerde broodjes en salade opgegeten. En dan sta je aan de overzijde in het donker te zoeken naar de bus die de tocht naar het hotel moet doen. Gelukkig was het niet zo druk en de bus was dus snel gevonden. We stappen uit voor het hotel en treden binnen waar men direct met een sleutel op ons af komt lopen. Dat is nog eens een ontvangst! Probleem,.. ze noemen ons bij een andere naam… Het bleek dat ze iemand anders in gedachten hadden. De fout wordt onmiddellijk met schaamrood op de kaken hersteld en we worden naar onze zeer luxe kamer begeleidt. De kamer heeft een infraroodcabine en een ligbad met bubbels. O ja, en een breedbeeld tv waar we allebeide totaal geen interesse in hebben. Foeke duikt het bad in en ik sluit me op in het hok. Na een half uurtje komt Foeke uit bad en ik duik er maar in. En dan zijn we het zat en we gaan slapen.

De volgende morgen om acht uur uit bed en omkleden om om half negen aan het ontbijt te verschijnen. Ik neem toch een stevig ontbijt want dat is me bij de vorige zwaardere wedstrijd wel goed bevallen. Uit ervaring weet ik dat de monnikenloop een niet erg lichte onderneming is. Na het ontbijt scharrelen we rustig naar het dorp en kijken wat winkels. En dan maar door naar de Toxbar waar de shirts van de loop uitgereikt worden. Ik haal die van mij af en tref bekenden hier. Foeke vindt deze drukte maar niets en wenst mij succes en gaat het eiland verkennen. Ik praat met deze en gene bij en ontmoet zelfs nog iemand van vorig jaar uit Rotterdam. We drinken koffie en wachten keurig onze tijd af. De burgervaarder schiet de groep van de 10 mijl af en wij moeten ons nu opstellen. De 10 KM groep is de grootste groep en ik besluit om een beetje achterin te starten. Dit is mijn favoriete plaats geworden omdat ik vanaf deze kant mensen in kan halen. Dat motiveert me meer dan zelf ingehaald worden.

We worden ook weggeschoten en we gaan in een langgerekte stoet door de straten van Schier. Een bocht naar rechts en direct een bocht naar links. Ha, en daar staat Foeke. Hij ziet mij in de groep te laat om een foto te maken maar hij zwaait nog even. Ik ga verder en zie ons hotel aan mijn linkerzijde. Na het hotel slaan we een weg links in. Dit is een asfaltweggetje en er staan hier en daar wat enthousiaste supporters. Het pad slingert door bosjes en er zijn wat vakantiehuisjes links en rechts. Na zo’n twee kilometer is daar de eerste waterpost. Ik bedank er vriendelijk voor en loop lekker door. Inmiddels ben ik al veel medelopers gepasseerd en ik voel me helemaal top. Aan het eind van deze weg moeten we rechtsaf naar een schelpenpaadje die naar de duinen gaat. Op de kruising staat een hele kudde supporters die vol verve ons aanmoedigen. Het waait hier een storm en ik vermoed dat het alleen maar meer gaat worden. We volgen het pad en we zien waar we straks af moeten takken. Er staat een vrijwilliger ons de weg te wijzen naar het strand en de eerste heuvel van formaat is in zicht. Ik besluit om dit geheel beheerst te doen, omdat ik weet dat wanneer ik dat driftig wil doen, het heel erg moeilijk krijg. Mijn strategie blijkt te werken en ik verneem dat het me zelfs gemakkelijker afgaat dan verwacht. En na op komt er down…. Ik geef gas en dender weer allemaal mensen voorbij omdat die bang zijn om hard naar beneden te gaan. Dan is daar de zee en het strand! Geweldig want we hebben op deze kale wereld wind mee! Ik ga hard over het harde zand en heb het gemakkelijk. Ik geniet van de frisse lucht en het mooie uitzicht hier. Ik weet dat het einde van het makkelijke lopen snel over zou zijn, want de vuurtoren wacht daar in de verte. Dat is de nachtmerrie van deze loop en ik vrees hem nog steeds sinds mijn ervaring van vorig jaar. Maar goed, zolang het lekker gaat, gaat het goed. Ook hier denk ik dat alleen kalmte mij kan redden. En inderdaad na twee kilometer doemt daar iets op wat normaal voor redding staat en nu voor ondergang? We moeten van het strand af en beginnen de klim van de eerste duin. Dan een lange sprint naar beneden gevolgd door een echt stevige klim naar boven. Hier staat een knappe bos ramptoeristen ons aan te moedigen. Ze lachen hilarisch want zij zien allemaal rode koppen op dit traject. Ik blijf er gelukkig kalm onder en kan zonder problemen redelijk snel boven komen. Dit is beter als het voorgaande jaar. Zo zie je maar dat je niet voor niets traint. Ik weet zeker dat het nog beter kan. Blij dat ik boven ben ga ik weer snel naar beneden. Dan komt er weer een splitsing tussen 10 Mijl en 10 KM en ik ga dus rechts voor de 10 KM. En daar heb ik pech! Mijn veter van mijn linkerschoen is waarschijnlijk door de prestatie bij de vuurtoren los gegaan. Doorlopen of niet? Beter van niet, dus snel op de knie en ik maak mijn veter weer vast. Ik zie dat het niet veel tijd heeft gekost want ik haal degene die net achter me liep snel weer in. Er komt nog een hele grote klim en ik bereid me er mentaal op voor. Ik weet dat als ik deze dan heb overwonnen de rest peanuts is. En daar is die dan, de laatste berg van Schier. Ik bestorm het ding en kom nu euforisch boven. Heerlijk is dit. We komen weer terecht op de weg waar we in het begin ook waren. Hier gaan we rechts en aan het einde van de weg staan daar weer de supporters. Deze mensen staan op de eerste rang omdat alle lopers hier twee keer langs komen. Weer staat hier heel veel wind pal tegen. Maar ik weet dat na een kilometer knokken we de wind schuin mee krijgen. Ik vecht me tegen de wind in en daar komt de eerste man van de 10 Mijl ons voorbij scheuren. Jeetje, wat gaan die gasten toch hard. Het duurt een hele tijd voordat nummer twee eraan komt. We zijn op het stuk waar we de wind mee hebben. Het is het fietspad op de westzijde van het eiland en deze gaat dus wel knap op en neer door de duinen heen. Dus klimmen en naar beneden stormen. Het gaat me echt goed af en ik haal nog steeds mensen in. Aan het einde van het pad moeten we de dijk op en daar is de woeste Waddenzee. Ik ren buitendijks over het asfalt en ik zie dat het nog een kilometer van de finish is verwijderd. We moeten de dijk weer op en rennen dan over de dijk en kunnen nu zien wat er achter ons aan komt omdat we nu tegendraads lopen. Ik zie tot mijn grote vreugde dat ik een heel gat heb geslagen tussen mijn achtervolgers. Met een grijns op mijn gezicht ga ik naar de laatste straat recht het dorp in. Het is hier druk, en overal langs de kant wordt je aangemoedigd. Het geeft een goed gevoel en blij ren ik verder. Foeke staat aan de kant en maakt een paar foto’s. En dan…. Daar is de eindstreep! Ik ga erover en zie dat mijn tijd qua traject helemaal zo slecht niet is. 10.6 KM in iets meer dan een uur. Later blijkt dat ik 10.6 KM in 1:02:03 heb gelopen. Ik ben dik tevreden met dit resultaat en loop rustig verder om mijn flesje drinken te halen. Foeke komt me weer opzoeken en na een poosje bijkomen, duiken we een restaurant binnen om daar een warme chocomel met rum en slagroom te bestellen. Die heb ik best verdiend vinden we. Ik kijk weer terug op een fantastische loop en verheug me op de volgende die 22 maart 2014 wordt gehouden.