Merenloop Grou op 12 maart 2007 ofwel:
Ploeteren door de modder
door Ellen Timminga
Als je collega’s probeert over te halen mee te doen aan de ZUIDHORuN, moet je natuurlijk wel eens iets terug doen. Vorig
jaar had ik een collega dus al beloofd dit jaar niet mee te doen aan de halve marathon van Haren, maar aan de Merenloop, die
zijn loopgroep in zijn woonplaats Grou organiseert.
Dus in tegenstelling tot een grote groep lopers van onze loopgroep vertrok ik afgelopen weekend niet op zaterdag naar Haren,
maar op zondag naar Grou. Mijn collega had me een beetje verteld wat ik kon verwachten. Aan het einde van de loop zouden zo’n
twee kilometer door het weiland moeten worden gelopen, waarbij ook wat hekjes beklommen zouden moeten worden. Dat leek me geen
probleem en ook weer eens wat anders.
Gezellig en vol goede moed begonnen we in de stralende zon en in korte broek om 14.00 uur aan de 12 kilometer lange tocht.
Eerst een stukje door het dorp dan onder het aquaduct langs de snelweg door en vervolgens richting het meer. Tot mijn verbazing
gingen we daarna bijna direct het weiland in. Ik dacht nog: “ze hebben de route zeker omgelegd, we krijgen het zware stuk
blijkbaar eerst, mooi gedaan”. De eerste hekken gepasseerd, netjes zittend op het hek met twee benen gelijk naar beneden springend
om te voorkomen dat een asymmetrische sprong mijn bekken weer zou ontzetten.
Veel harde ondergrond was er niet te vinden, omdat voor ons ook al de wandeltocht van 12 kilometer over hetzelfde traject was
gelopen. En voor mij natuurlijk ook al een groot deel van de andere hardlopers. De vele regen van de afgelopen weken hadden het
laagste stuk van Friesland, dat altijd al flink nat is, ontzettend drassig gemaakt. M’n schoenen zakten behoorlijk weg in de
blubber. Jammer dat ik m’n oude schoenen niet had aangedaan. Gelukkig is twee kilometer wel te overzien, dus ik maakte me geen
zorgen.
Na zo’n kleine drie kilometer werd het iets beter, we liepen naast het meer, in een prachtige omgeving. De grond werd harder
en ik dacht: “mooi dat hebben we gehad, het zal zo nog wel beter worden”. Helaas klopte dat niet want na een kleine 100 meter
gingen we het weiland weer in.
Ik werd een beetje ongerust. Deze ongerustheid werd vervolgens alleen maar groter, want hek na hek bleven we in het weiland
lopen. De ondergrond werd ook niet beter, eerder slechter. Het was oppassen geblazen om niet onderuit te gaan en overeind te
blijven. Ik begon steeds meer te balen, want dat zwoegen door de modder blijk ik toch niet echt leuk te vinden. Tegen al mijn
principes in heb ik zelfs enkele keren een klein stukje gewandeld, als er weer een hek in zicht kwam, iets dat ik nooit doe.
Ik hoorde Gerrit ook steeds in mijn hoofd roepen “rechtop Ellen”, maar dit kon echt niet want elke stap die ik maakte moest
ik goed kunnen overzien om niet onderuit te glibberen. Het tempo leek meer op wandelen dan hardlopen.
Eindelijk kwam het asfalt weer in zicht, vanaf dat punt was het nog ruim twee kilometer - denk ik - naar de Finish. Al met
al was de route door het weiland volgens mij wel zo’n zeven kilometer. Op het asfalt voelde ik me als een veertje, wat liep
dat licht! Weer onder het aquaduct door, heerlij. Nog even weer het tempo naar 5.30 minuten per kilometer.
Vervolgens vrolijk over de finish, in de fantastische tijd van 1.22 minuten (zo langzaam loop ik zelfs een langzame duurloop
niet), met een vermelding als laatste in de lijst van wedstrijdlopers. Dat was trouwens een foutje, omdat ik dacht dat het net
zo werkte als bij het Meeůs loopcircuit, waarbij je om de tijd te registreren de wedstrijd moet lopen. Hier ging het echter om
een echte knau-loop, dus heb ik illegaal - zonder wedstrijdlicentie - meegedaan aan de officiële wedstrijd.
Na de finish trof ik mijn collega weer en hem direct verteld deze loop nooit meer te zullen lopen, ondanks alle gezelligheid.
Dit verbaasde hem niet echt, want ook hij was verbaasd over de tocht, waarvan hij ook een geheel verkeerd beeld had gehad.
Ik heb nog nooit zoveel drek aan m’n schoenen gehad. Geef mijn maar asfalt. Volgend jaar kunnen jullie me in Haren
verwachten!
|
