Verslag van 26 mei 2012 Winkelrijk Marsdijkrun te Assen.

door Lies van der Wal

Na een tijdje geen loopjes werd het volgens mij toch hoog tijd voor een nieuwe run. Aldoende leert men en ik had me ruim van te voren op internet ingeschreven. Want het blijkt allemaal een stuk sneller te gaan als je dat van te voren regelt. De hele week had ik al zin in zaterdag, de grote dag.

Zaterdagmorgen was ik erg vroeg wakker maar dat is voor mij ook niet zo vreemd. Normaal sta ik om kwart voor vijf op en nu was het half zeven, dus lekker uitgeslapen. Een lekker ontbijt gehad en wat koffie.
Toen begonnen met huishoudelijke werkzaamheden zoals de was opruimen en nieuwe aan de lijn hangen. Nog maar een koffieronde en de klok wees kwart over negen aan. Ik houd ervan om overal op tijd te zijn. (echt Gronings!!)
Mijn man, Foeke, wou ook graag mee als supporter en die ging dus mee op reis naar (echt Gronings!!)
Mijn man, Foeke, wou ook graag mee als supporter en die ging dus mee op reis naar Assen. We kwamen uiteraard veel te vroeg aan, maar het spektakel was zoals de naam verried in een winkelcentrum. Geen probleem dus, en wij aan het winkelen. Een goede supporter moet ook snoep en drinken hebben en dat werd dus ingeslagen. Na een tijdje was de tijd aangebroken om mijn startnummer te halen. En nu blijkt maar weer dat van te voren inschrijven ook een nadeel heeft: Ik was namelijk de eerste die zich digitaal melde en ik kreeg dus ,… NUMMER 1!!

De klok ging naar half elf en de eerste kinderen voor de vijfhonderd meter starten in een groepje van een stuk of twintig. Dat blijft leuk om naar te kijken al die fanatieke jongeren.
Daarna starten de één km en de anderhalve km. En dan nog vijf minuten en dan waren wij aan de beurt. Een probleem was dat de temperatuur inmiddels gestegen was tot zo’n vijfentwintig graden.

Om kwart over elf was daar het startschot en weg was ik. Op weg om mijn vijf kilometer in een verzengende hitte te volbrengen. Het liefst in een persoonlijk record had ik mijzelf voorgenomen. Eerst ging de route door een prachtig versierde straat met allemaal oranje vlaggen en slingers. Daar was erg veel moeite voor gedaan, het was een zee van oranje en je waande je even een sterspeler van het voetbal.
De straat uit renend kwamen we op een grote vlakte met gras. Leuk dat we daar per ongeluk voor hadden getraind bij de loopgroep, hahaha. Het liep zwaar mede door de warme wind en geen schaduwplekken. Ik begon al wat minder snel te lopen en zag een nachtmerrie voor mij opdoemen. In het verschiet lag namelijk een hoge brug waar je alleen middels een trap kon komen. Ik en trappen! Grrr! Het tempo werd door dit voorval een stuk minder en na de brug ging het parcours over in een saai industrieterrein met ook geen schaduw. En wat ziet mijn oog daar? Eindelijk, een waterpost! Wat had ik dorst, maar toch een klein slokje genomen en de rest over mijn inmiddels rood aangelopen hoofd gekieperd. Tjonge jonge wat is het heet.
Na de waterpost werd het traject weer anders. Nu moesten we een heuvel op met een schelpenpaadje en hier stond geen briesje wind, wat de temperatuur nog hoger liet stijgen. Het tempo was nu nog lager en op een gegeven moment moest ik even wandelen om niet neer te storten. Ik keek wel voortdurend naar degene die achterop kwamen. Persoonlijk record had ik geschrapt in mijn hoofd, maar als laatste? Nee, dat niet. Na heel even gewandeld te hebben had ik weer voldoende lucht om verder te rennen. Maar ik had wel dorst. Er kwam een oudere meneer naast mij lopen en die bood mij zijn flesje water aan. Ik kon die man wel zoenen, maar daar was geen tijd voor natuurlijk. Dankbaar nam ik een slok water en bedankte hem voor zijn vriendelijke geste. We hadden al een tijd langs een kanaal gelopen en via een brug staken we weer over naar de andere kant van het water. Deze zijde was weer een asfaltweg en liep langs een bomenrij en huizen en bracht iets schaduw. We waren weer in de buurt van het winkelcentrum aan het geluid van verderop te horen. De omgeving veranderde nu weer in een woonwijk. Langs de kant van de weg stonden kinderen met waterpistolen. Ik vreesde het ergste maar het bleken welopgevoede kinderen te zijn. Mevrouw, mogen we u natspuiten? Ik schudde met mijn hoofd, niet in staat om nog met iemand te praten. En de kinderen deden niets. Achter mij hoorde ik van hen hetzelfde verzoek maar dan bij een man die achter mij liep. Deze antwoorde positief en werd meteen onder vuur genomen. Ineens kreeg ik het eindedoel in het vizier en dat gaf mij nog een paar vleugels. Ik zag de klok bij de finish en ik keek nog eens. Warempel, de klok gaf 31.50 aan en ik rende zo hard als ik kon. Ondanks het wandelen en volgens mij een laag tempo zat er nog een persoonlijk record in. En rechts van mij zag ik vlak voor de finish nog een bekende supporter staan. Mijn Foeke, en ik ging over de eindestreep. Mijn juiste tijd wist ik niet maar het was in ieder geval nog niet zo’n beroerde tijd voor mij, dat wist ik zeker. Snel liep ik naar de tafel voor het drinken en water smaakte nog nooit zo goed als nu, kwam ik achter. Even een sinaasappel en Foeke voegde zich weer bij me. Ik leverde mijn startnummer weer in en ik kreeg een leuk koeltasje van de marsdijkrun. We praten nog even met een andere deelneemster en we gingen weer terug naar huis. In de auto klopte Foeke mij op mijn been en zei dat hij best trots op mij was. Voldaan hebben we in de middag lekker zitten uitpuffen in de tuin met een welverdiende Magnum.

In de loop van de avond zag ik dat ik inderdaad een persoonlijk record had van bijna vier seconden sneller. Oké, dat is niet veel, maar het is toch sneller! Dat heb ik maar mooi weer gehaald.