Marathon Amsterdam 2005
ofwel: Alles moet kloppen…..

door Stien Hut

De prachtige ervaring van het lopen van de Marathon van Berlijn vorig jaar, smaakt naar meer. Dat wil ik nog wel een keer meemaken en ja, die tijd van 4 uur 37 moet ook wel met enkele minuten verbeterd kunnen worden.

De basis conditie is wel aanwezig, ik loop immers fluitend elke maand wel een halve marathon? De tijden op de halve zijn de afgelopen periode ook nog wat scherper neergezet.

Kortom ik heb er wel zin in. Amsterdam moet het deze keer worden, waar ook Anna, Selie en Katharina zich al voor hebben aangemeld.

Gerrit gevraagd naar een trainingsschema. Ik moet het maar eens serieus aanpakken, want met alleen maar langzame duurlopen wordt je natuurlijk niet veel sneller. Begin juli gestart met de trainingen. Vrijwel altijd 4 x per week, een enkele keer lukt dat niet, maar dan pak ik een volgende training wat extra kilometers mee.

Samen met Bé, Anita en soms met Selie erbij, lopen we weer heel wat kilometers rondom Zuidhorn. Je komt op de mooiste plekjes! Het weer zit in deze periode ook erg mee, niet al te warm en weinig regen. Langzame duurlopen doe je het liefst samen! Wat afleiding, en bovendien is het veel gezelliger dan alleen.

Op 28 augustus bij de Bommen Berend Loop nog in een nieuw PR op de halve marathon. Dat belooft wat voor Amsterdam.

De week voorafgaand aan de 16^e oktober ben ik toch wel wat nerveus. De twijfel slaat toe, zal het wel lukken? Kan ik het volhouden? Een pijntje hier, een pijntje daar. Ach roept Michel: dat hoort er allemaal bij. Je kunt het! Zelf heb ik al mooie beelden in mijn hoofd van de eindtijd net binnen de 4.30 uur. Fixatie op je einddoel helpt immers dit te halen, volgens sportpsychologen!

Bé, net terug uit Rome, vind het een leuk idee om een keer samen een marathon te lopen. We spreken af, bij elkaar te blijven, zodat hij mij aan het eind wat kan steunen in vasthouden van het tempo. Hij is zeer ervaren, het wordt al zijn 20^e marathon.

De eerste 25 kilometer verlopen goed. Het weer zit mee, ideale omstandigheden, hoewel de wind wel behoorlijk waait. Ik voel me goed. De tijden zijn prima, de hartslag binnen gestelde grenzen. Maar zo tussen de 25 en 30 kilometer gebeurt het. De vermoeidheid slaat toe, ik ben ook wat misselijk. Tempo iets terug, even herstellen. Bé beurt me weer op. We liggen dan nog op een schema van 4 uur 20. Maar in plaats daarvan wordt het allemaal erger. Hoewel je nog steeds mensen voorbij gaat, die nog kapotter zitten dan jij, wordt je door grote aantallen mensen ingehaald, die nergens last van schijnen te hebben. Demotiverend!

Tot overmaat van ramp: kramp in de kuiten. Wat een ervaring! Nog nooit gehad, waarom nu? Terwijl ik toch bij iedere post gedronken heb. Elke keer na een stukje hardlopen, dwingt de kramp mij weer tot wandelen. Telkens weer opgang komen, aanmoedigingen van de kant én natuurlijk van Bé. Niet erg, zorgen dat je heel blijft.

Het is nog ver. Doorzetten, nog 8 kilometer!! In het begin houd ik mijn horloge nog in de gaten. Later, door het Vondelpark wil je nog maar één ding: uitlopen. Dat lukt uiteindelijk in een tijd van 4 uur en 52 minuten. Een kwartier langzamer dan in vorig jaar, teleurstellend.

Maar het ergste is dan nog niet geweest. Bij de finish nemen we onze (welverdiende) medaille in ontvangst en wandelen (ietwat stram en voorzichtig) terug naar de sporthal. Daar ontmoetten we Anna, die straalt, zij liep een prachtig record, 3 uur 43 min. Ook Selie en Kathaina hebben prachtige tijden gelopen en verbeteren zich aanzienlijk!

Iets te enthousiast feliciteer ik hen en dan gebeurt het. Tegelijk schieten beide benen in de kramp en ik lig op de grond. Ongelooflijk wat een pijn, ik schreeuw het uit. Gelukkig is het ook mijn redding.Wordt door de EHBO opgehaald en in een rolstoel naar de massagetafel gereden. Met voorrang krijg ik een geweldige behandeling en ook de EHBO verzorgt me prima, want ik ben behoorlijk afgekoeld. De warme thee met suiker doet wonderen. Die mensen verdienen een pluim.

De dagen erna heb ik nauwelijks gevoel dat ik een grote inspanning geleverd heb, niet extra vermoeid, weinig spierpijn in bovenbenen en kuiten.

Wel blijf ik nog een tijd lang bezig met de vraag waarom het mis ging. Te weinig getraind? Te snel gestart? Toch te weinig gedronken? Verkeerde voeding (onvoldoende koolhydraten gestapeld) of toch de verkoudheid die dinsdag erna de kop op steekt?

Wat is oorzaak en wat gevolg? Ik kom er niet uit.

Gerrit zei nog, alles moet kloppen zo’n dag, helaas, dat deed het niet.

Misschien gewoon nog eens proberen?