Marathon van Leens, Leens 17 november 2012

door Jodi Kremer

Knettergek

Ik ga er niet prat op, maar ik kan er ook niet omheen: ik deel iets met Mark Rutte. Eens in de zoveel tijd is er iemand die ons toebijt dat we knettergek zijn. In het geval van Mark wordt dat gedaan door mensen die zelf niet beter weten. In mijn geval ligt dat vaak anders.

"Wat is er aan de hand" zul je denken; zo dramatisch doet Jodi nooit"". Is ook zo, en toch moet ik mijn hart even luchten.

Vandaag was ik heeeeeeel erg hard toe aan een herstelloop. Na de marathon op Terschelling kreeg een flinke Bronchitis mij te pakken en toen ik weer op mijn werk kwam bleek het werk zich vooral opgestapeld te hebben. Donderdagavond trainde ik mee in Garrelsweer en thats it. Het was mooi weer vandaag, het zonnetje scheen en de lucht was blauw en ik stond ingeschreven voor de marathon van Leens. Betere contities voor een herstelloop kun je niet krijgen dacht ik. Dus, met het vaste voornemen rustig te lopen en vooral van het lopen en de omgeving te genieten, vertrok ik naar Leens.

Ik onderbreek mijn verhaal even om te vertellen wat een marathon is: Je start, loopt een stuk en je finisht. Meer is het niet. Veel marathonlopers hebben de neiging de marathon te romantiseren, wat eigenlijk een zeer onnatuurlijke reactie is: Het trainen van afstanden van meer dan 28 kilometer wordt vaak als een motje ervaren, je hebt het vooral aan het einde erg zwaar, loopt spierpijn op en hebt nog kans op blaren bovendien. Bij de finish verzuchten veel lopers: "dit was eens, naar nooit weer". Ik deel deze visie niet, dat zul je begrijpen.

Vandaag liep ik ruim 20 kilometer op met een leuke vrouw die uiteindelijk ook winnares zou worden. Zij had graag in New York willen lopen met als doel geld in te zamelen voor de behandeling van kinderen met een zeer zeldzame aandoening: de ziekte van Philippus. Chantal had € 25000 sponsorgeld opgehaald en kwam nu in Leens haar prestatie er tegenover zetten. Ze praatte er honderduit over en beschouwde mij een hele tijd als een soort "mental coach" tijdens het lopen. (De mafketel)

Chantal had aan het begin van "onze reis" last van ja-maar gedrag. Ze liep goed, maar had opmerkingen als: "wacht maar, straks wordt het veel moeilijker"en "wat loopt de nummer 1 gemakkelijk, dat lukt mij vast niet". Erg jammer, want als je jezelf in de put praat, wie kan je er dan nog uithalen? Nou, ik dus:D. Het was mooi om te horen hoe haar ja-maar opmerkingen ombogen naar ja-en opmerkingen. De nummer 1 loopt mooi, en ze komt steeds dichterbij. Ik loop nu gemakkelijk en daar geniet ik nu van.

Ze had niet eens door dat ze veel gemakkelijker liep dan ik en was stomverbaasd dat ik haar liet gaan om zelf rustiger aan te kunnen gaan lopen. Ik heb me bij mijn plan gehouden en heb de marathon zelf en niet de finish als doel gezien. Ik heb volop genoten van de natuur, het weer, van het lopen, van de gesprekken onderweg en van het gegeven dat ik, zonder problemen de afstand overbrugde. De reis was het doel, niet de finish. Het zou me worst zijn geweest om eerder uit te stappen en juist daardoor kon ik deze loop uitlopen.

Ik zal door deze en gene vast weer voor knettergek worden versleten dat ik nu alweer een marathon heb gelopen. Ook dat zal me worst zijn. Ik heb genoten en ben onderweg grofweg 4000 kalorieen kwijtgeraakt. Ook Mark schijnt de kritiek niet te deren............. Shit, nog een overeenkomst.