30ste Joustermerkeloop te Joure op 29 september 2012

door Lies van der Wal

Bij de loop van Apelscha was ik in contact gekomen met twee oude dames uit Joure die mij toen vertelden dat ik zeker in Joure moest gaan lopen. Dat was de tocht der tochten en inschrijving kon uitsluitend via internet. Mij interesse was gewekt en ik surfte op internet naar de site van AV Heerenveen die de organisatie in handen had in samenwerking met SV Friesland. Ik dacht dat ik dat weekend vrij zou zijn en in een opwelling melde ik mij aan. Toen ik de datum op de kalender wilde zetten zag ik tot mijn grote schrik dat ik op zondag ook een loopje had geboekt, en wel die van de Martenshoek te Hoogezand. En wat moet je dan? Wel, de zaterdag komt voor de zondag en dus ik maakte mij op om zaterdag de Joustermerkeloop te lopen en zondag zouden we nog wel zien. Wat wel goed uitkwam dat ik ook nog voor andere zaken naar Lemmer moest. En Lemmer ligt niet zo heel ver van Joure af. Maar dat kwam na de wedstrijd dan wel.

Zaterdag de dag van de loop was ik zoals gewoonlijk weer vroeg uit de veren. Ik maakte mijn tas klaar en we dronken rustig een kopje koffie en aten een broodje. Tegen negen uur stapten Foeke en ik in de auto en we raceten naar Joure. Ik hou van hard rijden en het was rustig op de weg, de wijzer van de kilometerteller ging naar,….. (dat willen jullie wel weten hè?) En we kwamen behoorlijk snel in Joure aan. Daar pakten donkere wolken samen en het vooruitzicht leek niet bepaald gunstig. De lucht begon gewoon zwart te kleuren en ik vreesde het ergste. De inschrijving was in een sporthal ver van de start en finish verwijderd. Ik ging naar binnen en zag enorm veel mensen. Er stonden drie inschrijftafels en die waren verdeeld in 12 – 16.1 en 5.7. Hee, dat is apart. Ik had me toch ingeschreven op 5.5? Nou ja, die laatste meters zal ook wel lukken. Ik begaf me naar de tafel van de 5.7 en herkende de oudere dame die al tegen was gekomen in Appealscha. Ze zag ook dat ik het was en we praten even bij. Ze bood me aan om op mijn spullen te passen en ik ging met mijn startnummer en speldjes naar Foeke die buiten op me had gewacht. Hij heeft een hekel aan al die drukte en is liever een beetje op de ruimte. Onderweg kom ik nog een collega van het werk tegen. Hij is hier met zijn vrouw en hij gaat de 16.1 doen. Leuk om ook een bekende tegen te komen.

Foeke en ik lopen alvast richting start en de lucht wordt alleen erger en erger. Het kan niet uitblijven of het moet spoedig beginnen te regenen. We komen op het plein en ja hoor, de eerste druppen vallen al uit de hemel en wij vluchten een gezellige brasserie binnen. Voor het fatsoen bestellen we een kopje koffie want we hebben toch nog een half uur voor de start. De uitbater van de brasserie brengt ons gelukkig snel een kopje koffie en wij verbazen ons over het merk dat hier wordt geserveerd. We zijn toch in het dorp waar Weduwe Douwe Egberts haar fabriek zit, en dus waar de lekkerste koffie wegkomt? Waarom krijgen we dan Roode Pelikaan?

Het antwoord zullen we wel niet krijgen en we besluiten om deze vraag dan ook maar niet te stellen. De regen klettert lekker op de straten en meer hardlopers volgen ons voorbeeld en komen gezellig hier naar binnen even schuilen. Zo snel dat het is begonnen te regenen zo snel is de bui ook weer over. We betalen de man en we begeven ons weer naar buiten. Daar komt onze collega met zijn vrouw aanlopen en we stellen onszelf voor aan zijn vrouw. Die hadden we nog niet eerder gezien en zij is blij dat wij hier ook met ons tweeën zijn. Zo is ze tijdens de wedstrijd niet meer alleen. We kletsen wat en dan moet mijn collega naar het startvak. Ik nog niet want er wordt in twee keer gestart. Het duurt veel langer dan gepland omdat er nog inschrijvingen zijn die niet per internet waren. Er is vandaag een uitzondering gemaakt omdat men de na inschrijvers niet wilde teleurstellen. De start is een kwartier later en het lijkt nu ook nog eens mooi weer te worden. De 16 en 12 worden weggeschoten door de wethouder van sport, en weg gaat de grote groep deelnemers.

Dan moeten wij nog wachten om over vijf minuten onze weg te volgen door Joure en omstreken. Ik ga eerst vooraan staan maar vind dat toch niet zo’n strak plan en besluit om toch meer naar achteren op te stellen. Op de één of andere manier werkt dat vooraan staan een beetje op mijn zenuwen. Ik kwebbel met een meid naast mij die voor het eerst loopt, en zwaai nog even naar Foeke en de vrouw van mijn collega. Die nemen op hun beurt een paar foto’s en dan klinkt plots het startschot. Langzaam aan beweegt de groep zich naar de startlijn en de race tegen de klok kan beginnen. Ik ben altijd benieuwd waar de tocht langs leidt en ik ren in een lekker tempo mee in de menigte. Eerst lopen we een halve ronde om het beruchte plein de Merke. En dan slingeren we een smal steegje door achter de winkelstraat. Deze komt uiteindelijk uit op een schelpenpaadje die zo in iemands achtertuin lijkt te lopen. Dat lijkt natuurlijk zo, maar in werkelijkheid gaat die om de tuin heen. Het pad gaat naast een sloot door en volgt zijn weg middels een brug over het water. We komen in een oerwoud van struiken en planten en het loopt hier best lekker. Aan het einde van dit stukje natuur komen we weer in de bewoonde wereld van een jaren tachtig wijk. Dit soort gedeeltes zijn waarschijnlijk in het uitstippelen van de routes onvermijdelijk, maar het heeft zeker niet mijn voorkeur. Persoonlijk loop ik het liefst in de bushbush. Gelukkig komt ook aan deze ellende een eind en we zitten nu langs een drukke weg op een fietspad. Dan naderen we een rotonde en worden gedwongen om het industriepark te verkennen. Ook al niet mijn ding! Blijmoedig zie ik dat ook hier abrupt een einde aan komt en nu gaan we een stukje langs de snelweg, maar dan op ruime afstand ervan verwijderd. Na een paar honderd meter slagen we een alleraardigst laantje in omgeven door mooie bomen. Dat maakt dat je er weer zin in krijgt en we geven nog eens gas. Ik haal op dit traject nog diverse zwoegers in en voel me weer goed. Er zijn mensen die al weer te veel hebben gegeven in het begin. Met rood aangelopen gezichten wandelen ze hier. Een bord langs de kant vertelt dat er al drie kilometers voorbij zijn. Het lange lint van deelnemers gaat weer naar links en weer komen we langs de industrie van Joure. Ik bedenk ter plaatste dat het best wel eens mogelijk kan zijn dat het laatste stuk weer het zelfde is dan het eerste stuk. Ik kijk eigenlijk nooit naar de routes, want ik vind een verassing ook leuk. Met een verstand van navigatie blijkt dat ik toch goed zit, en we denderen de jaren tachtig wijk weer in. In mijn hoofd maak in berekeningen samen met wat mijn horloge me verteld en ik versnel nog een maal. Weer het leuke stukje langs het water en door de bush en dan smalle steegje,… en terstond word ik kotsmisselijk. Waar dat nu weer wegkomt? Ik voel me helemaal niet lekker, en om de toeschouwers geen spectaculair einde te laten zien besluit ik om het laatste stukje veel langzamer te gaan. Dat helpt echt! Ik kan het voorelkaar krijgen om het eten van vanmorgen binnen te houden en ik ren triomfantelijk met een big smile over de lijn. Ik wordt gefeliciteerd door Foeke en de vrouw van de collega.

Omdat het nog een tijdje kan duren voordat mijn collega er is en ik door anderen gewaarschuwd ben voor een koude douche als je niet op tijd bent, ga ik naar de sporthal. Daar aangekomen haal ik mijn welverdiende loopshirt en ga douchen. Nou, daar was dus niets teveel gezegd. Eerst warm water gevolgd door koud. Net op tijd dus. Ik praat nog met een paar vrouwen en fris en fruitig begeef ik me weer naar buiten. Foeke is er inmiddels ook en we vervolgen onze weg naar Lemmer. Na Lemmer keren we nog eenmaal terug in Joure om een hapje te eten en we kijken terug op een geslaagde dag. En morgen nog naar Hoogezand? Dat zullen we nog wel zien.