6 juni 2012 Hippolytusrun Middelstum

door Lies van der Wal

We gaan eerst terug naar een dag eerder, Dinsdag 5 juni.

Normaal is het training met Ellen en de beginnersgroep. Maar niet deze avond want de groep is lang niet compleet mede door de avond wandel vier daagse van Zuidhorn. Geen probleem, de “schilpaden” worden ingedeeld bij de “hazen” en zetten hun beste beentje voort. Het was een gezellige avond waarbij we zeer goed hebben getraind. Na gewoonlijk een kort nachtje slapen, word ik wederom op de belachelijke maar gewone tijd gewekt door zo’n irritante wekker, om kwart voor vijf. Ik sta op en verneem mijn inzet van de training in mijn benen. Ik denk dat het ook komt van drie wedstrijden van vorige week! Maar goed, ik sleep me naar mijn werk en maak daar weer de nodige kilometers. Op het moment ben ik inval hoofdeindcontrole en loop de hele dag van hot naar her. Dus na een werkdag van vele kilometers kom ik moe thuis en besluit na het bakje koffie om even op bed te gaan.

Na een uurtje bed, scharrel ik wat door huis en begin de aardappels te schillen. En terwijl ik dat bijna klaar heb gaat de telefoon. Mijn oom vraagt of ik mee wil naar Middelstum. Oeps! Ik had met Foeke afgesproken dat ik deze week alleen op zaterdag iets zou doen en zeker niet door de week. “En hoe laat moeten we weg dan?” Het bleek dat ik exact tien minuten bedenktijd had. Dus ik naar Foeke, en ik vroeg hem hoe hij het vond dat ik met oom Henk op pad ging om weer een loopje te doen. Hij keek een beetje bedenkelijk maar antwoorde dat hij het goed vond zolang hij maar niet mee hoefde. Want een week eerder in Harkstede was het hem in de regen niet echt bevallen. Je kon ook wel gek zijn om in de regen te lopen, maar je moet het zelf maar weten.

Dus toen begon een race tegen de klok om op tijd in de kleren te komen. De tas inpakken en Foeke kwam nog bij me met een mes en een vuilniszak. Dat was beter voor bij de start om niet af te koelen. Hij sneed mijn profiel uit en snel een kus en weg was ik. Bij oom Henk aangekomen, nog even op buienradar gekeken, en we kwamen tot de conclusie dat het nu droog zou blijven. We stapten in zijn auto en we volgenden de weg naar Middelstum. Onderweg deelden we de ervaring van afgelopen zondag in de Eemshaven en wat we bij de loopgroepen doen. Gezellig kwebbelend kwamen we aan in Middelstum waar we snel de auto parkeerden. Bij een hokje van de ijsbaan moesten we inschrijven en dat bleek erg krap en gezellig druk te zijn. Nadat we de chips en startnummers hadden, gingen we weer naar de auto om de nummers voor te doen en die stomme grote chips op de schoen te bevestigen. Het was een hele klus maar uiteindelijk lukte het toch. Plots gingen de hemelsluizen open en het begon heel erg te regenen. Voor ons was het op dat moment geen probleem, maar voor de arme kinderen die rondjes op de ijsbaan renden was het niet leuk.

Gelukkig voor ons helderde het weer op en we besloten om een beetje in te lopen. We liepen een straat in en gingen verder en verder. Ik dacht nog dat het wel tijd was om weer terug te keren maar zei niets. Er kwam een fietser ons voorbij die ons vertelde dat ze al waren vertrokken en de schrik sloeg me om het hart. Gelukkig wilde Henk wel weer terug en we kwamen weer op het veld aan. “Ik moet nog even plassen hoor!” En weg was Henk naar de wc’s. Ik bleef staan op het veld en verwonderde me erover dat ik geen mensen met startnummers meer zag in mijn directe omgeving. Na wat beter rondkijken zag ik iedereen al achter de start staan. En op dat moment wordt er omgeroepen dat er nog dertig seconden voor start zijn. Ik dacht laat Henk maar en ik ren direct naar de start. Voor het eerst in mijn carrière sta ik bijna vooraan. Ha, dat was ook wel COOL voor een keer. Ik sta nog even te genieten van het moment en zie in een flits ook Henk zich bij ons voegen. Het startschot klinkt en weg zijn we op pad door Middelstum en omgeving.

Natuurlijk word ik snel ingehaald door ontzettend veel lopers, wat me trouwens ook een beetje onzeker maakt. Maar achteruit kijkend blijkt de schade mee te vallen want er lopen voldoende mensen achter me. We rennen vanaf de ijsbaan door de bebouwde kom en komen na een paar bochten in een nieuwbouwwijk uit. Vanaf dat punt komen we op een fietspad die door wat natuur heen voert. Na iets wat op een bos lijkt maar het niet is, komen we bij een soort borg uit. Fijn van dit punt is weer de waterpost, al heb ik deze run geen dorst. Toch voor de zekerheid neem ik één slokje en ren driftig verder om de borg heen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een enorm mooi gebouw die ik later wel eens beter wil bekijken. Het pad is niet ideaal om op te lopen omdat de bomen laag hangen door de hoeveelheid water dat is gevallen. Dan heeft lengte toch ook nadelen. Uiteindelijk gaan we naar een bomenvrij pad en ik versnel maar weer een beetje omdat er een paar vervelende vrouwen mij aldoor voorbij willen maar het niet echt kunnen. Dan ik maar sneller, dan komen ze me in ieder geval niet meer voorbij, ZO! We komen weer in de bebouwde kom en gaan een brug over. Het verkeer moet allemaal op ons wachten en dat geeft ook wel een kick. In kleine groepjes staan hier weer enkele supporters en dat geeft ook weer vleugels. Dan ziet mijn oog een bord die verteld dat de finish slechts één kilometer ver is. Ik vraag aan een man die naast me loopt wat de tijd is. Deze heeft zijn horloge vergeten in te drukken en hij weet het niet. Een andere man hoort ons en meld dat het vijfentwintig minuten is. Zoveel? Ik kan hier nog een persoonlijk record halen en weg ben ik. Ik laat de mannen ver achter me en draaf richting finish. Het gaat nog een stukje over de weg naar beneden en dan langs een haag, en daar is de ingang van de ijsbaan. Ojeetje, door de hoeveelheid mensen die hier al eerder langs waren gegaan was het een modderpoel geworden. Voorzichtig hinkelend op de zijkanten werd het weer gras onder de voeten. Ik zie de finish met klok en constateer dat de tijd al voorbij de eenendertig minuten is. Er loopt nog één vrouw voor mij die ik nog voorbij sprint en ik ben blij. Droog binnen gekomen en een leuke loop gedaan. Mijn spieren zijn na een klein beetje rust aardig stram geworden, maar dat is geen wonder natuurlijk.

Even later komt oom Henk ook binnen, maar die heeft natuurlijk het dubbele gelopen. We praten nog even met de mensen van loopgroep Bedum en we leveren onze nummers en Chips in. We krijgen en eierkoek en een lampje aan een sleutelhanger. De eierkoek smaakt goed mede omdat ik nog geen eten heb gehad. En we vertrekken weer naar Aduard. Thuis had Foeke het eten al klaar en ik kon direct aanschuiven. Het eten smaakte goed en ik vertelde honderd uit over mijn belevenissen. Ik kon weer terug kijken op een geslaagde loop.