Nieuws
Over ons
Loopclinic
Trainingen
Duurlopen
Loopagenda
Contact
Ledeninformatie
Sociale Media

 

Alleen voor leden:
Gebruikersnaam
Wachtwoord
Wachtwoord vergeten?

De halve van Haren 9 maart 2013

door Lies van der Wal

Dit jaar begon voor mij niet zo heel erg goed. Na de wedstrijd van de Wilp kreeg ik last van MTSS (Mediaal Tibiaal Stress Syndroom) bij de meesten van ons beter bekend als Shin Splint. Dit is geweldig irritant omdat je veel pijn hebt en ook niet meer kan sporten. Ik heb de eerste week niet eens meer fatsoenlijk kunnen wandelen. Maar gelukkig zijn er heel veel mogelijkheden om deze kwaal te lijf te gaan. Alles wat ik maar kon bedenken heb ik erop los gelaten en drie week later ging ik weer voorzichtig trainen. Wel onder strenge bewaking zodat ik dus niet meer deed dan ik eigenlijk zou willen. Na een paar weken training kwam de week van de halve van Haren dus. Ik had me voor deze wedstrijd ingeschreven en ik wilde niets liever dan deze lopen. Niet omdat het me geld had gekost, maar ook omdat ik eindelijk mijn 25 ste wedstrijd zou lopen. Tijd voor een feestje dus! Maar omdat het beenwerk nog redelijk fragiel was, moest ik per dag een beetje beoordelen wat ik kon doen. De zondag voor de loop was het compleet lente en ik werd een beetje gek in de kop. De vogels maakten me wakker en ik kon het niet langer weerstaan. Alles of niets! Ik trok mijn hardloopkleren en schoenen aan en nam in een rugzak m’n nieuwe schoenen mee. En ik ging een FUNRUN doen. Wat is een funrun? Wel, verstand op nul en gaan! Ik liep afwisselend op nieuwe en oude schoenen en kwam diverse loopgroep leden tegen. Heel leuk allemaal en het lopen ging grandioos! Mijn PR in afstand ging aan gruzelementen met 15.68 KM. Zover was ik nog niet eerder geweest. Maar in mijn achterhoofd was ik bang dat het iets te had gedaan. Wel iets last gehad van de achillespezen (te ver op de nieuwe schoenen) en verder nog iets gezeur van de scheen maar toch een goede training gehad op dinsdag en donderdag.

En dan komt de zaterdag, de dag van de waarheid zullen we maar zeggen.

Al vroeg op en na wat koffie en een paar broodjes toch het besluit genomen om deze te lopen. Anders was ik ook gegaan, maar dan om te fotograferen. Luuk opgepikt en naar Zuidhorn om daar te kijken met wie we allemaal konden poolen. Dat viel erg tegen want alleen Coos, Philip en Reinder waren er. We kropen met ons allen in de auto van Philip en het werd een erg gezellige trip naar Haren die wat mij betreft nog wel langer had mogen duren. We kregen hele bijzondere gespreken over de dood en vreemdgaan. Dit werkte ons allemaal erg op de lachspieren. Inhoudelijk doe ik er verder GEEN mededelingen over maar het was wel bijzonder amusant. Knap op tijd kon Philip de auto dicht bij de inschrijving parkeren. We schreven in en gingen naar de kantine om daar verder te wachten. Het weer was slecht te noemen omdat het koud en nat was. Dus binnen zat het wel goed ook al waren er geen stoelen meer over. Luuk trakteerde ons op een kopje koffie. We waren blij verrast om nog meer loopmaatjes tegen te komen. We zagen Dirk, Peter, Allard, Karin, Anna, Yvonne, Koos (de Vries) ook nog. Langzamerhand ging iedereen richting start en daar was het wachten en inlopen geblazen. Roet koud was het. Dus ik liep naar een bouwcentrum en ging daar schuilen omdat de start van de kwart een beetje later was dan de halve. Nadat de halve was weggeschoten besloot ik me op te stellen in het vak om even later ook weggeschoten te worden. Mijn besluit om lekker achterin te staan wierp zijn vruchten af. Lekker relaxed kon ik in mijn eigen ritme komen. Het is voor mij moeilijk om me niet op te laten jagen door allerlei mensen die me voorbij moeten. Maar achterin starten zorgt ervoor dat je niet ingehaald wordt maar anderen in kan halen wanneer je daar klaar voor bent. Tegenwoordig loop ik met een metronoom om mijn stappentempo te bepalen. Dit werkt voor mij perfect en ik ben in staat om hiermee beter te lopen. De metronoom staat standaard op 180 BPM. De route die men voor ons uitgestippeld had was heel erg leuk. Eerst een stuk door Haren en later gingen we langs een weg naar Onnen. Langs deze weg stonden allemaal kleine boerderijen en leuke arbeidershuisjes. Op een gegeven moment moesten we linksaf en dan weer een stukje rechtdoor. Hier stond een band te spelen en was een gezellige bedoening. Dan bogen we af naar rechts om een zandpad in te gaan naar de Appelbergen. De eerste sloegen we rechts in en dit zandpad had toch veel weg van een crossparcours. Maar de wijze lessen van Dirk was ik nog niet vergeten. Als je een plas tegenkomt bagger je er vol doorheen. En zo geschiedde,….. Het waren daar allemaal plassen en ik banjerde er mooi doorheen. Onder de blubber en kleddernat maar met een hoop plezier! Aan het einde van de weg konden we weer links om dezelfde weg van de heenreis weer af te leggen. Maar op een gegeven ogenblik moesten we links een ander traject in. Het liep voor mij fantastisch en ik kon nog steeds mensen inhalen zonder zelf ingehaald te worden. Ik had alleen een klever achter me aan hangen. Ik kon niet zien wie het was maar diegene had me al een hele tijd op de hielen gezeten. Afschudden kon ik niet dus maar gewoon verder dan. En plots zag ik aan mijn rechterkant treinen staan. Treinen? Ojee, dat houdt in dat de beruchte klim eraan komt. Maar ook door goede trainingen wist ik wat me te doen stond. Knietjes hoog op en beklimmen dat ding. Het ging me erg goed af en ik was verbaasd hoe gemakkelijk het eigenlijk was. Hebben ze daar al die drukte dan om? Met een mooi uitzicht boven op de spoorbrug ging ik voldaan beginnen aan de snelle tocht naar beneden. Want als je omhoog moet kan je ook weer naar beneden. En eenmaal beneden werd ik een paar honderd meter later geklopt door mijn stalker! Het bleek een vrouw te zijn die een hele tijd achter me aan had gerend. En wat ik ook probeerde ik kon haar niet meer inhalen. Ze had blijkbaar energie gespaard om het laatste stuk nog te versnellen. Maar ver bleef ik niet achter haar. Ze kwam over de finish en een paar seconden later ik. Ze sloeg mij op de rug en we praten nog even. Na wat drinken kon ik mijn shirt halen en een muffin/cake. Omdat de anderen er nog niet waren besloot ik om te gaan douchen. En langzamerhand kwam ook de rest binnen. We reden weer met Philip terug naar Zuidhorn om vanaf daar weer naar huis te gaan. Uiteindelijk was mijn tijd helemaal zo slecht niet. 12.3 km in 1.20.25 en daar was ik dik tevreden mee. En het leukste is dat dit mijn 25 ste wedstrijd was.

Dus thuis met Foeke nog even een flesje bier gepakt voor dit heugelijke feit!

 










Privacy & Disclaimer voor het laatst gewijzigd op 2020-11-12 20:43:29