Halve Marathon van Haren 11 maart 2006

Verslag 1: Mekkerende knie

door Kees Afman

De eerste meeusloop van dit jaar ging ik met Erwin (vd Zwaag) en Arend Jan (Zwarteveen) naar Haren voor de halve marathon. Het was weer een gezellige boel met al die hardlopers bijelkaar om hun startnummers op te halen en zich om te kleden ook zagen we veel bekende gezichten van voorgaande jaren. We werden ook regelmatig geprezen door hardlopers met onze mooie Zuidhorun, dat doet je dan toch wel goed.

Het was alleen bitter koud die dag, ik zal niet gauw vergeten dat we daar met een fiks aantal mensen stonden te blauwbekken aan de start. Het was enorm leuk om al die rode jasjes (ik zal maar geen namen noemen want dan vergeet ik vast iemand) van de loopgroep te zien, dat geeft toch een beetje het samen uit samen thuis gevoel. De opkomst was ook dermate groot dat de start 15 minuten werd uitgesteld, dus gingen we nog maar iets langer inlopen om toch een beetje warm te blijven.

Samen met John (Jansen) en Erwin ging ik van start, eerst rustig beginnen was het motto daarna zouden we wel zien. Door alle blessureleed (knie) en dus te weinig training was het tempo voor mij alles behalve rustig maar dat zouden ze niet merken dacht ik bij mezelf. De eerste 7 km gingen in 33 minuten evenals de tweede serie van 7 want bij km 14 stond de tijd op 1.06 uur. Daarna begon mijn knie weer te mekkeren en moest ik met lede ogen toezien hoe het groepje steeds verder wegliep van mij. Er was ook nog een snijdende ijskoude wind waar het allemaal niet beter van werd.

Het was een schitterend mooi parcours door en langs het bos de paden waren hier en daar nog aan de gladde kant, dus af en toe was het hier en daar wel uitkijken geblazen.

Bij km 17 zag ik dat het groepje wat eerst steeds verder van me weg liep langzaamaan weer dichterbij kwam dit gaf me zoveel moed dat ik weer met nieuwe energie een heuse sprint aanzette maar helemaal inhalen lukte niet meer.Na de bekende spoorbrug die zo hoog over het spoor hangt ging het toch niet zo geweldig meer, het laatste stukje was ook echt afzien.

Het onthaal van Harm Noor (speaker) was weer als vanouds, wat kan die man een verhaal ophangen over niks, hij is een geweldige spreker. Na een kop warme thee (heerlijk) was het leed van de extreme kou snel geleden en konden we zeggen dat we super gelopen hadden daar in haren…..

PS:
LOOPTIP…. Inmiddels hebben Arend Jan en ik op 1 april de Astrea -run in Groningen gedaan (met aanzienlijk hogere temperaturen). Ook dit is een hele leuke loop met weliswaar aanzienlijk minder deelnemers maar toch met een leuke sfeer.Je kunt hier naast de halve marathon ook 7 km of 10 km en ook 14 km lopen. Hier wordt ook een kinderloop gehouden. De opbrengsten zijn voor de stichting ”World Runners” (dit is een stichting die zich inzet voor kansarme kinderen in derde wereldlanden)….

Misschien iets voor volgend jaar?

Verslag 2: Genieten van het fraaie witte landschap

door John Jansen

In Haren aangekomen werden we (ik reed samen met Nieske Brouwer) door kordate verkeersregelaars direct een weilandje opgestuurd dat als parkeerterrein was omgedoopt. Het bleek nog een hele wandeling naar de sporthal. Het was maar goed dat we op aanraden van Edwin een kwartier eerder waren vertrokken uit Zuidhorn. In de hal werden we al verwelkomt door Edwin, Kees en ArendJan, die hadden zich al ingeschreven. We dachten alle tijd te hebben maar in de hal bleek dat er weliswaar 10 inschrijvingstafels waren, maar dat voor 80% van de deelnemers slechts 4 tafels waren gereserveerd. Er hadden zich nog nooit zoveel mensen in Haren ingeschreven, bijna duizend mensen. Gelukkig zag de organisatie in dat de start een kwartiertje later moest plaats vinden, zodat ik nog naar de auto kon voor handschoenen en een muts, want de zon scheen wel maar het was bitterkoud. Bij de start trof ik Erwin en Kees weer aan en gedrieën besloten we gezamenlijk op te lopen. Na Nieske veel plezier te hebben toegewenst vertrokken we in de gure wind richting Onnen. We genoten van het fraaie witte landschap. Al snel liepen we in regelmatige cadans en genoten we afwisselend van de zon en de licht neerdwarrelende sneeuw. Het was af en toe oppassen met name bij het Noordlaarderbos en bij Appelbergen waar de paden smal en glad waren en inhalen en ingehaald worden af en toe een hachelijke onderneming was. Tot slot was er nog de fietsbrug over het spoor; tweehonderd meter vals plat, een echt kuiten bijtertje. Maar na 1 uur en 40 minuten passeerden we de finishlijn, moe en voldaan. Het was zwaar geweest maar het was wel genieten.