Mijn debuut als marathonloper

door Johannes Kloppenburg

Er zijn van die dingen die je eens in je leven gedaan moet hebben, en het lopen van een marathon is daar een van. Tot voor kort had ik er nooit bij stilgestaan dat ik dat zou willen. Sterker nog, vorig jaar na het uitlopen van de Monnikentocht (33 km) riep ik nog dat ik er niet over zou peinzen om ooit een marathon te gaan doen. Maar als bekend wordt dat er in augustus voor het eerst in Groningen een marathon georganiseerd gaat worden, begint het toch te kriebelen. Na hier en daar in het rond te hebben gebazuind dat ik een marathon ga lopen, is het point of no return gepasseerd. Ik kan zonder gezichtsverlies niet meer terug. Alleen hoge temperaturen op de dag zelf kunnen mij nog van de start weghouden. Van Anna van Gelderen krijg ik een trainingsschema voor 12 weken. Het is aan de krappe kant, maar ik heb ’s zomers meer te doen dan alleen maar hardlopen. Na anderhalf week gebeurt het: een blessure. Als gevolg van een pijnlijke teen loop ik op de training iets anders dan normaal, wat resulteert in een stekende pijn bij mijn knie. Ik sta een week of twee stil. Als de ergste pijn over is begin ik weer voorzichtig met het schema. Ik doe maar alsof ik de achterliggende weken wel braaf mijn kilometers heb gedaan. Inmiddels komt echter de ene hittegolf na de andere voorbij, wat er toe leidt dat ik minder kilometers loop dan het weektotaal voorschrijft.  De lange duurlopen van 30 km en meer komen al snel in zicht. Daar ben ik nog niet klaar voor en dus moet dat maar later. Later betekent ook tijdens de vakantie doorlopen. We gaan naar Denemarken (Fyn voor de kenners) en dat blijkt een prachtig gebied te zijn om te lopen. De wegen zijn er erg rustig en het heuvelachtige landschap vormt een leuke variatie op het normale loopmenu. De 27^e komt nu echt dichtbij, de trainingsintensiteit neemt gelukkig af. In de laatste week loop ik nog wat symbolische kilometers. Ik zweer de alcohol (tijdelijk) af en giet me dagelijks vol met water dat er net zo hard weer uit lijkt te lopen. Koolhydraten stapelen gebeurt natuurlijk ook, gierst blijkt nog meer koolhydraten te bevatten dan pasta. Verder eet ik al wekenlang zelfgebakken brood dat grotendeels uit Teff-meel bestaat. Teff is een Ethiopische graansoort dat de unieke eigenschap heeft dat de koolhydraten langzaam en over een langere periode vrijkomen.

En dan is het zover: de dag van de waarheid breekt aan. Een beetje gespannen sta ik in het startvak. Ik heb mij voorgenomen om op basis van mijn marathontempo-hartslag te gaan lopen. Al gauw laat mijn Polar echter de meest vreemde getallen zien. Ik besluit mijn hartslag zijn eigen gang te laten gaan, en haak aan bij een groepje achter twee pacers die een tijd van 4:30 uur gaan lopen. Het tempo bevalt me goed. Zo tussen het 30 en 35 kilometerpunt krijg ik het gevoel dat het allemaal nog aardig gemakkelijk gaat. Zal ik versnellen speelt er door mijn hoofd. Maar de verhalen over de man met de hamer die zich hier ergens schijnt op te houden weerhouden me er van. Dan zijn we terug in de stad en de regen barst los. Hoe eerder bij de finish hoe beter denk ik en ik laat de 4:30 groep achter me. Na een sprint over de Aweg kom ik in 4.25.34 over de streep. Daar staan Katharina en Anna al op me te wachten. Het zit er op.

Je eerste marathon is uniek. De reis (de voorbereiding) is daarbij belangrijker dan het doel (de marathon) zelf, heb ik ervaren. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Het smaakt naar meer, en natuurlijk dan weer met Teff als brandstof!