Rietplasloop Emmen, 11 mei 2014

door Lies van der Wal

We waren gisteren net terug gekomen van een behoorlijk regenachtig weekendje Schiermonnikoog. Anders hadden we vandaag er wel bij aangeplakt, maar ik had me een tijd geleden samen met Jolanda van Os ingeschreven voor de Rietplasloop van Emmen. Ach, het was toch allemaal regen en bovendien was de accommodatie waar Foeke en ik in overnachten ook niet super, dus geen straf om eerder naar huis te gaan. Zondagmorgen was het qua weer één doffe ellende! Regen en regen en nog eens regen. Ik raadpleeg nooit buienradar. NL, en dat was gezien de lucht ook helemaal niet nodig. Met zulke zwarte luchten hoef je geen weerprofeet te zijn om te weten wat je krijgt. Dus gezellig nog wat huishoudelijke werkzaamheden doen en alvast lichtelijk voorbereiden op wat gaat komen. Mijn besluit staat vast als het een uur voor vertrek is. Ik ga in lange tight en jas hardlopen. Foeke vindt nog een poncho en ik zoek ook nog een trainingsbroek op. Het zal me door de tijd helpen om warm te blijven voor start. Ik kleed me om en doe nog een reserve trainingspak in de rugzak. Je weet maar nooit hoe nat je wordt. En omkleedruimtes en douches zijn er niet. Dat is wel jammer voor dit soort loopjes. Ik ga meestal ook niet graag naar die grote evenementen, want het is dan wat minder met de zorg. Ik wist ook niet dat dit een groot evenement was, want ik ging ervan uit dat het net zoiets was als de Marsdijkloop van Assen. Maar niets is minder waar! Alleen al de 5 KM heeft meer dan 1000 lopers! Oei, dat valt dan wel een beetje tegen. Ik pak nog een boek en ga de resterende tijd lezen. Jolanda is chauffeuse dus ik hoef me nergens zorgen over te maken. Even later komt ze voorrijden en ik neem snel afscheid van Foeke die niet mee wilde gaan. Foeke was druk met zijn hobby in de schuur, dus ik kon mijn eigen gang gaan. We rijden relaxed naar Emmen en zijn eigenwijs naar de TomTom van Jolanda die ons eigenlijk ergens langs wil laten rijden. Verder ziet de lucht er nog steeds niet leuk uit. Als we in Emmen aan komen lijkt het wel of hier niet veel regen is gevallen. Jolanda parkeert de auto vlakbij een dierenarts -en dokterspraktijk. Leuke combi in een gebouw! We wandelen naar de kant waar het geluid van de speaker weg komt. We zien dranghekken en moeten ons best doen om op de juiste kant te komen. Er staat een grote tent en daar kunnen we onze startnummers afhalen. Eerst moet je in de drukke tent nog uitvinden waar dat dan wel niet is. Uiteindelijk zien we inderdaad de tafels met de enveloppen. We krijgen de startnummers en de T-shirts mee, en we beginnen aan de klus om de chip op de schoen te krijgen. Via een email werd ons in dreigende taal uitgelegd dat het wel goed moest, anders werd er meer kapot geknipt dan de tie rips! Dus, een serieuze zaak daar in Emmen! Na een hoop gedoe slagen we er toch in om het spul naar behoren te bevestigen. We lopen naar buiten en we gaan nog even naar de wc. Ik tref ook nog een collega van mij die hier ook was. Hij en zijn vrouw sluiten zich bij ons aan en we lopen met ons allen een stukje langs het parcours. Het is gelukkig nu droog en we hopen allemaal dat het zo blijft. Nog even de tent in om mijn poncho op goed geluk toch maar uit doen, want dit is niet de wegwerp versie. Startklaar wandelen we naar het startvak waar we driftig heen en weer rennen om een beetje in te lopen. Jolanda wil voorin starten omdat ze gewoon veel sneller is. En bij het voorbereidende mailtje was er ook gewaarschuwd dat er gestart werd in etappes omdat er meer dan duizend op de vijf km waren. Er schijnen twee bruggetjes in het traject te zitten waar je niet met zoveel tegelijk langs kan. Dus de snellere gaan voorin en de rest meer naar achteren. Ik zit ergens in het midden samen met mijn collega. Mijn horloge heeft erg veel moeite met het vinden van de satellieten. Typisch Garmin probleem! Maar uiteindelijk heeft hij ze dan eindelijk getraceerd door de dikke pak met wolken door! Dan, nog een paar minuten wachten en dan gaat het regenen. En wat doe je dan in het startvak? Precies, dansen op de opzwepende muziek van de organisatie. En dat maakt je warm en gemotiveerd. En er moet natuurlijk weer zo’n figuur nog een toespraak houden, gelukkig duurt het niet lang. Ik heb geen schot gehoord, maar iedereen beweegt, dus we kunnen. Direct na de matten gaan we rechtsaf een wijk in. En dan gaat het op den duur over in een parklandschap. Een smal pad slingert door een grasveld met links nog een paar huizen. Ook is er een tent met daarin een spelende band die ons moet vermaken. Dat lukt aardig, want ze spelen een perfect ritme. Lekker rock! Ik word bijna verleid om hier wat langer te blijven, maar daar kom ik hier eigenlijk niet voor, dus toch maar verder rennen. Ik zie recht voor me een mooi bruggetje opdoemen. Een gietijzeren ophaalbrug. Ik heb ze eerder zien staan in onder andere Veendam. Maar ook hier kan ik niet bij stilstaan en ren er snel overheen. We gaan rechts en daar zie ik de beroemde rietplas dus. Niets zwanenmeer van het Zwanenmeer van Tsjaikovski, nee, echt rietplas, want er staat ook allemaal riet omheen. Geen zwaan te bekennen zover het oog reikt. Hier loop ik nog erg lekker en ren allemaal mensen voorbij. Maar ik word zelf ook ingehaald. Dat is natuurlijk bij grotere loopjes een logisch gevolg. Allemaal door elkaar heen dwarrelende lopers. Ik zie een standje met drinken maar dat sla ik af. Normaal drink ik niet op 5 km want dat is niet echt noodzakelijk. Bovendien regent het en dat is ook vochtig. We gaan nu links en er staat een lege tent op het veld. Hier zou ook een band moeten zijn. Maar die hebben het vanwege het weer blijkbaar niet zien zitten. We gaan na een klein stukje weer naar rechts en dan even later weer naar links. Langs een sloot gaat dit pad en hier krijg ik het plotseling erg moeilijk. Ik heb een ongelofelijke steek in mijn zij. Ik heb moeite met ademen en de pijn wordt erger met elke stap die ik zet. Duimen knijpen, anders ademen en in de zij knijpen? Niets helpt….. Ik besluit uiteindelijk om even rustig te wandelen. Niets voor mij, maar het moet gewoon. En na een paar meter gaat het weer een beetje. Ik begin weer te rennen en krijg zelfs weer een redelijk tempo te pakken. Ik voel me voor mezelf een verrader want wandelen? Pfff! Nou dat kost dus tijd en ik zie mijn goede eindtijd in rook opgaan. Ik heb trouwens niet op mijn horloge gekeken want ik mis de eerste kilometer van deze wedstrijd. Per ongeluk niet de knop ingedrukt bij de matten, GRRRRR!!!. Wellicht beter dat ik niet op het klokje kijk. Dan zie ik op mijn missie opeens de laatste kilometer vlag. En ik voel weer de steek in mijn zij. Onuitstaanbaar! Weer proberen de ademhaling onder controle te krijgen en weer moet ik wandelen. Ik word nog meegesleept door een kennis en die schreeuwt mij door de laatste meters heen. Bizar. Dit heb ik nog niet eerder gehad. Ik zie de eindstreep en ben gewoon blij dat het er weer op zit. En dan valt mijn oog op de wedstrijdklok. Die geeft aan dat ik op 31 nog iets zit. En de finish is over een paar meter. Ik trek nog een sprint en vlieg over de mat. Daar is het chaos, want de knippers van de tie ripes zijn er niet. En drinken? Rijen met wachtenden. Ik koel af en besluit om met een gevonden mesje mijn tie ripe zelf eraf te halen en snel door te gaan naar de tent. Dan maar geen flesje drinken. In de tent tref ik mijn collega en Jolanda. Het blijkt dat ook zij problemen hebben gehad met steek in de zij. Ook hun hebben stukjes gelopen. Hmm, dat is merkwaardig. Kou? Natte? Wie zal het zeggen. Maar allemaal wel een goede tijd. We nemen afscheid en Jolanda en ik gaan weer naar de auto om naar huis te trekken. Thuis zie ik dat ik weer een snellere tijd heb gelopen dan de vorige keer, een stijgende lijn na mijn blessure. Ik ben dus heel erg blij!