De weerwolf van het Eelderbos

door Lies van der waL

We schrijven 16 november van het jaar 2013.

Er hangt iets in de lucht, een zekere spanning. Bij het ontwaken op de vroege morgen krijg ik een onrustig gevoel. Het moet en zal gebeuren en dan wel deze aankomende nacht. Het weer is schitterend, al moet de zon vandaag vechten om de aarde te verwarmen met zijn stralen. Er verschijnen zelfs vlagen mist en de horizon is hier en daar heiig. Ik voel in mijn hele lijf dat ik nog kan vechten tegen de verandering, maar ik weet dat het me niet zal redden. Als mens kan ik nog genieten van mijn bakje koffie en een heerlijke koffiekoek. De dag bij licht voltrekt zich in een uiterst traag tempo en we vullen de tijd met een reis naar de Eemshaven alwaar een prachtig schip ligt aangemeerd. Dan nog even door naar het verre Duitse land om ons een hamburger met frietjes bestellen. Dan gaan we rondkijken in de winkels om vervolgens snel huiswaarts te gaan.

Met het verstrijken der tijd gaat mijn hart steeds sneller slaan. Verneem ik een lichte verandering? Nee, niets zo te zien. Niets zo te voelen! Je kunt er niet zeker van zijn. Nee, nooit zal je het leren beheersen. Voorzichtig bereid ik me voor op wat gaat komen. En inderdaad, kan je je zelf voorbereiden op alles? Dat is toch een vraag die regelmatig in me op komt. Waarschijnlijk niet, is het antwoord.

En dan stappen we in ons rijtuig en we bewegen ons naar het bos van Eelde. Het is inmiddels aardedonker en van de maan geen spoor. Ha, dat is een meevaller! Dit maakt het nog beter. Geen veranderingen bij geen maan. Eerst rijden we een verkeerde weg in. De navigatie geeft een verkeerd padje aan. Maar een weg eerder blijkt de juiste te zijn. Een man met een hesje wijst ons de parkeerplaats en we zetten ons voertuig daar heen. Dan moeten we lopen via een erg donker pad naar de inschrijfplaats. Een heerlijk gevoel komt over me heen en maakt een soort beest in me los. Maar ik moet het beheersen, ik kan en mag hier nog niet los. Niet met zoveel getuigen om me heen. Er lopen hier allemaal mensen die het avontuur zoeken. Wellicht wordt het voor hen het grootste avontuur van hun leven. Wie zal het zeggen? Inschrijven is in een mooi gebouw. Een erg vriendelijke vrouw geeft me een startnummer, speldjes en een consumptiebon. Ik bevestig het nummer op mijn startnummerband en ga erg onrustig naar buiten. Als een wild dier begin ik zenuwachtig heen en weer te rennen. Zal het beest in mij zich los maken? Kan ik het onder controle houden? Vragen en nog eens vragen. Nu zijn er wel veranderingen waarneembaar. Een vreemd gevoel in mijn hele lijf en een stijgende hartslag. Ik kijk naar boven en zie nog steeds geen maan. Trouwens ook geen sterren of iets anders. Nee, het is aardedonker alsof er een verstikkend kleed over ons heen hangt. De lucht om ons heen ruikt onweerstaanbaar lekker naar vuur en vochtige aarde. Oerinstincten worden alleen maar aangewakkerd.

Mijn klok geeft acht uur aan, de starttijd van de run door het bos. Er klinkt een schot, maar niemand vertrekt. Het blijkt een proefschot!? We gaan niet. We moeten nog even naar iemand luisteren en dan wordt mondeling te kennen gegeven dat we los kunnen. Het eerste stuk is prachtig verlicht door een lange sliert feestverlichting. We rennen in een gestaag tempo langs dit pad over zanderige grond. Ik hoor achter me mensen hijgen en zie voor me een lange stoet reflecterende hesjes en opvallende kledingdetails. Het is een leuk gezicht zo met een soort van mijnwerkerslamp op je kop. Ik hoor gekraak van takjes en geritsel van bladeren in het bos. Er is een stille hoop dat ik blijf zoals ik ben. Lopen op twee benen is de voorkeur en niet op vier. Aan het einde van de verlichting zien we dat we naar links moeten. Hier staan allemaal neongroene kleurenstaafjes op de grond waar je handig langs moet manoeuvreren. Een surrealistische aanblik. Voorzichtig gaan we naar rechts over een stuk met veel blad en takjes. Maar alles in mij zegt me dat ik moet gaan. Ik moet mijn target opzoeken. Ik denk al iets op het spoor te zijn. Eerst zie ik te oud vervolgens te jong. Ik ren ze voorbij en ik ben veranderd. Ik ben ongelofelijk sterk en snel. Gelukkig kunnen zij niet zo snel zien dat ik anders ben. Het is donker! Mijn ademhaling wordt jachtig en mijn temperatuur stijgt. En dan is het nog geen vollemaan… We gaan een fietspad op en de ondergrond van grond wordt vervangen door mooi gelijkmatig asfalt. Mijn snelheid gaat dus harder en ik ren lekker. Een groep kinderen blokkeert mijn doorgang en ik moet dus afremmen. Zijn deze kinderen mijn prooi? Toch niet! Te jong en te langzaam. Behoedzaam ga ik nog wat dichterbij en wacht mijn kans af. En daar zie een gaatje. Ik glip er tussendoor en ga weer verder. Op jacht naar het ultieme slachtoffer. Ik de verte ontwaar ik een prima doel. Het is een man die eenzaam en alleen achter een groepje aanrent. Ik besluit hem af te zonderen van de groep en dan gaan we verder zien wat er gebeurd. Mijn bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik word euforisch. Een geweldig gevoel komt over me heen en ik weet dat dit de dag is. Nu gaat het gebeuren, het grote veranderen is onafwendbaar. Ik geniet met elke adem teug die ik doe. Dit is mijn terrein, mijn avontuur. We gaan van het fietspad af en we lopen langs een drinkpost. Ik heb wel dorst, maar geen dorst naar het water….. Ik loop stug door en zie nog steeds mijn prooi voor me. De grond onder de voeten is zanderig met hier en daar wat kuilen. Een karrenpad is waar we lopen. De groep en mijn gekozen man nader ik nu snel. Ik klamp aan en heb nu de taak om het spul te scheiden. De man voelt ook het vuur en rent met me mee. We zijn in staat om de groep voorbij te komen. Gelukkig net op tijd want het pad wordt hier erg smal. Af en toe glij ik een beetje uit, maar ik blijf fier op de been. Als ik de man kan verleiden om mee in het bos te gaan, alleen weg van alle anderen? We gaan het bos weer in en het is hier al rustig met andere mensen. Zal ik hier als laatste finale toeslaan? Daar gaat mijn man wat versnellen. Heeft hij mijn plannen doorzien of heeft hij over? En ik kan hem toch niet laten gaan? Nee, dan heb je iemand op het oog. Je volgt en bespiedt. Dan moet je mee, anders kan het niet. Ik geef nog wat gas en loop hem bijna op de hak. Dan ontmoeten we twee dames. De dames zijn niet zo snel maar lopen ons wel in de weg. Met ons viertjes gaan we naar het laatste stuk. Ik begrijp dat mijn kansen zijn verkeken en zie weer een mogelijkheid om langszij te komen. Ik laat mijn man achter en ren zo hard ik kan verder. Ik haal nog iemand in en zie lichten en de finishlijn. Snel ga ik erover en zie een mooie tijd in overeenstemming met de omstandigheden. Ik ben blij omdat ik weer een leuke spannende tocht heb gehad en gelukkig geen last heb van klinische lycantropie. Dat maakt dat ik NIET de weerwolf van het Eelderbos ben. Gelukkig zijn we ze ook niet tegengekomen. Aan de andere kant was het dan ook nog geen vollemaan, want dat is 17 november pas….

Dit was een verhaal van de vollemaansloop te Eelde. Deze jaarlijkse loop werd voor de 5e keer georganiseerd door de hardloop- en wandelclub van Verslavingszorg Noord Nederland met de naam 'Steeds Beter'. Het is een prachtig kleinschalig evenement dat erg goed is georganiseerd. De hoofdsponsor is de dierenambulance. De volgende vollemaansloop wordt gehouden op 8 november 2014. Ik zou zeggen schrijf het in je agenda en doe vooral mee!!! Het is een unieke ervaring om zo in het donker met z’n allen lekker te hobbelen door het bos en bij paden langs de weilanden. Voor €7,- kan je een hoop lol hebben en je steunt ook nog eens een goed doel.