Zal ik wel of niet, Martenshoek 30 september 2012
door Lies van der Wal
Vannacht lekker geslapen na de inspanning van Joure gisteren. Vroeg op en direct koffie gezet. Na de koffie ging Foeke
met Sonja de hond op stap en ik besloot nog maar de keuken op te ruimen. Toegegeven dat het een beetje raar is om dit
soort klusjes op zondag morgen te doen. Maar dan is er tenminste tijd voor. Ik was het nog niet met mezelf eens om te
gaan lopen in Hoogezand, waar de zeven van Martenshoek was. Gelukkig was er voldoende tijd voor om mij op dit vraagstuk
te bezinnen. Een stemmetje in mij verklaarde me compleet voor gek om vandaag ook nog eens zeven kilometer te rennen.
Het andere stemmetje lokte mij met de gedachte dat er een t shirt beschikbaar was gesteld. Ook herinnerde ik me de man
van de sportzaak die had gezegd dat het beter was voor de schoenen om die een dag rust te geven. De schoenen kunnen
dit niet aan? En hoe moet het dan met mij? Aanstellers! De schoenen moeten een dag rust, PFFF! Ik moet ook bekennen
dat ik een nieuwe verslaving heb ontdekt in de vorm van hardlopen. Sinds vijf december 2011 ben ik gestopt met roken
en daar is deze ellende voor in de plaats gekomen. Het is wel gezonde ellende en ik beleef er enorm veel plezier aan.
Het stemmetje van het T shirt won dus overduidelijk. Wel sprak ik met mezelf af dat ik gewoon lekker zou gaan lopen
en niet een record neer moest zetten.
Foeke kwam thuis en ik vertelde hem mijn besluit. Tot mijn verbazing was hij zelfs bereidt om met me mee te gaan.
We deden nog wat huishoudelijke dingen en dronken wederom een bakje koffie. Maar eten hadden we tot dusverre nog
niet gehad. Ik ging nogmaals de computer checken voor de juiste locatie en hoe laat de start was. Om kwart voor één
stapten we in de auto en reden deze keer volgens adviessnelheid naar Foxhol. Hier bleek er nog een evenement plaats
te vinden. Er was hier een klassieke motorrace wedstrijd. Ook heel erg boeiend en ik had graag willen kijken of
meedoen, maar plicht roept zullen we maar zeggen. Ik vond in de directe omgeving van het hardloop gebeuren een
perfecte parkeerplaats. We vroegen een verkeersregelaar waar de startnummers afgehaald moesten worden en die wees
ons de weg. Het bleek een lege winkel in het centrum van Martenshoek te zijn en daar was mijn tas. De inhoud van
de tas bestond uit een gewoon t shirt van belabberde kwaliteit, reclamespul en natuurlijk het startnummer met
speldjes. Ik spelde mijn nummer op en bleef verder in mijn lange sportbroek en loopgroepjas staan. Het was mooi
weer maar het was wel fris. We moesten nog zeker een uur wachten en ik kreeg wel erg veel zin in eten. Zoals
gezegd hadden we nog geen eten gehad. Het is voor ons niet uitzonderlijk dat we pas des avonds eten. Ook gebeurt
het wel eens dat we de hele dag vasten. Het is zo dat we zwaar lichamelijke arbeid verrichten en dat het zondags
dan minder noodzakelijk is dat we eten omdat we niets verwerken. Maar na een inspannende dag van gisteren en het
vooruitzicht van de zeven kilometer dan is het wel nodig om iets tot je te nemen. Gelukkig was er ook een braderie
en daar is vrijwel altijd eten te vinden. Zo ook hier. We vonden een hamburgertent en ondanks dat ik niet zo van
vet ben, nam ik toch een broodje hamburger speciaal. En een blikje cola om het een beetje weg te spoelen.
We liepen weer terug richting de start waar de laatste kinderen binnen kwamen van hun race. En daar klopte
iemand me op de schouder. Een collega met zijn vrouw, en dit was één van de Wild Hogs. Hij had ook wel aan
deze loop mee willen doen, maar hij stond nog in twijfel. Het was voor hem een thuiswedstrijd geworden. Maar
toeschouwen was ook leuk vond hij. We praten tot het tijd werd om me naar het startvak te begeven. Wat zeg
ik? Het startvak? Startvakken dus. Ik stond in de een na laatste en wachtte geduldig mijn beurt af. Ik had
begrepen dat dit evenement tegen de duizend lopers had aangetrokken. Het aantal toeschouwers was zover ik
kon beoordelen ook niet te weinig. Ons vak was aan de beurt voor de start en weg waren we. Eerst door een
paar bochten langs honderden toeschouwers en dan de rotonde om en daar onder een viaduct door. Heerlijk gevoel
geeft het dat je mag lopen op zo’n grote weg waar normaal alleen auto’s rijden. De hele weg voor jou tweevoeter!
Langzamerhand zag ik dat we nu richting een park renden. Geweldig leuk park moet ik zeggen. Het loopt hier ook
lekkerder dan het eerste stuk, omdat het hier lekker koel is in de schaduw. Niet dat het heet was op de rest
van het gelopen traject, maar toch beter. Een jonge meid haalt mij in met een tempo waarvan je denkt dat komt
ook niet goed. En dat blijkt! Een paar honderd meter verderop valt ze zo neer! Buiten westen hoor ik terwijl
ik langsloop. Gelukkig is ze in goede handen want het rode kruis is toegesneld. Even later zien horen we de
ambulance al in de verte aankomen. En dit terwijl we nog steeds in het park onze ronde lopen. Een moment
later zien we de ambulance over het gras heen hobbelen richting de plaats waar het meisje ligt. Weer later
komt er nog een ambulance geflankeerd door de politie op motor. Is er dan nog iemand niet goed geworden?
Ach, ik zal het wel horen en ik loop lekker ontspannen verder. Vrijwel het hele park loop ik gemakkelijk
met een man van Artemis Winsum mee. Het park huisvest ook nog een leuke dierenkamp en ik kijk even snel
opzij. Ik inventariseer enkele voor ons interessante dieren zoals parelhoenders en kalkoenen. Hier kom ik
met Foeke zeker even terug, want wij hebben ook kalkoenen. Een mooi meer doemt op en via een laatste paadje
komen we weer in de bebouwde kom. Via dezelfde weg waar we ook waren aangekomen, gaan we nu weer terug.
Dus ook weer langs het viaduct. Ik ren op volle snelheid naar beneden en ik trippel iets minder snel weer
naar boven. Dan staat er een bord dat we nog vijfhonderd meter moeten. Ik loop nog steeds met mister Winsum
en we hebben de pas erin. De rotonde om en dan zien we weer hordes toeschouwers die uitzinnig joelen. Het
geeft de laatste benodigde vleugels en ik sprint met mister Winsum over de finishlijn. Daar krijgen we
blikjes drinken en snoepgoed. Na twee blikjes vocht kijk ik op mijn horloge die ik nu wel op tijd heb
afgeklokt, en ik tover een tevreden glimlach op mijn gezicht. Toch ondanks alles heb ik een geweldige
tijd gelopen. Ik zie mijn Foeke geflankeerd door de collega en zijn vrouw weer. We worden nog genodigd
voor een kopje koffie en daar gaan we dankbaar op in. Na de koffie gaan we weer naar huis en ik ben blij
dat ik gevoelsmatig de juiste beslissing heb genomen. Het lopen vandaag ging heerlijk en ik vind deze
loop de moeite waard omdat het in een erg mooi gebied is.