Verslag van de Comrades-ultramarathon 10 juni 2018

door Kees Afman

Zondagmorgen 10 juni 2018 om 4.30 uur is het zover, Hanneke(zij is mijn hardloopmaatje en vroegere klasgenootje) en ik gaan vanuit de B&B in Pietermaritzburg waar we 1 nachtje geslapen hebben naar de start.

We worden gebracht door Gerrit (man van Hanneke), er rijden nog 2 Australiers mee met ons die al vaker de Comrades gedaan hebben en ik maak op uit hun verhalen dat ze zeer goede lopers zijn. Ik luister maar half, ik ben veel te gespannen voor dat soort praatjes. De weg naar de start staat helemaal vast en we besluiten om de rest te gaan lopen.

Het is erg fris merk ik (ongeveer een graad of 6 a 7) dus lopen we stevig door met vele vele anderen richting de start, duiken nog gauw een dixie in om de laatste restjes uit de darmen te halen en lopen richting startvakken.

Ik zit in startvak C en Hanneke in D dus als we uit elkaar gaan en elkaar veel loopplezier en succes wensen nemen we afscheid van elkaar met de woorden ‘tot de finish’.

Staand in het startvak voelt het heel onwerkelijk, gedachten en emoties flitsen door me heen, deze omgeving en atmosfeer…hier heb ik 8 maanden keihard voor getraind, nu is het moment daar, 90 km hardlopen in enorm heuvelachtig gebied, het is geweldig!

Ik ben net op tijd want daar klinkt het Afrikaanse volkslied wat me gewoon kippenvel bezorgt, direct gevolgd door het lied wat ik al ken, ‘Shozoloza’ dit is het oude mijnwerkerslied wat het officieuze volkslied schijnt te zijn. Iedereen zingt volop mee, ik natuurlijk ook, het is geweldig mooi allemaal.

Enkele minuten na deze liederen kraait de haan 2 x gevolgd door het kanonschot, nu begint het!!!

Ik start rustig het is donker en druk om me heen, ik wil niet struikelen. Het eerste stuk is vals plat down dus dat gaat easy. Na 3,5 km kom ik langs ons B&B, daarna gaan we langzaam de stad uit waar geen straatverlichting meer is en waar het nog kouder is dan in de stad zelf.

Het is echt aardedonker en het is oppassen waar je de voeten neerzet want zo goed is het wegdek niet, daarbij is het koud in mijn shirt en korte broek, om me heen zijn de meeste lopers goed ingepakt met weggooikleding en ik zie zelfs lopers met handschoenen en mutsen.

Allerlei gedachten spelen nog steeds door het hoofd, dit is het, ik ben begonnen!!

Er is nog niet veel publiek, logisch want het is koud en nog donker om 6,00 uur s’morgens, toch zie ik hier en daar plukjes mensen bij kampvuurtjes en ze maken (of hebben) muziek of ze gillen en maken veel lawaai.

Bij 8 km denk ik, nog maar 8 km? Dat gaat best wel langzaam, het gaat ook alleen maar up en af en toe een beetje down, ze hebben me van tevoren aangeraden om heuvelop te wandelen en heuvelaf te rennen om krachten te sparen maar ik voel me zo sterk dat ik besluit om omhoog ook gewoon zoveel mogelijk tempo te houden dus met kleine passen omhoog te rennen….Elke heuvel weer….

Na 30 km begin ik toch mijn benen wat te voelen, het hoogste punt zijn we gepasseerd maar de heuvels blijven maar komen, het houdt niet op en ik praat mezelf moed in met de gedachte dat het vanaf 60 km meer down dan up is.

De pacer van 8.45 uur heb ik bij na de start moeten laten gaan want die ging me te snel en na 4 x plassen (komt van de kou) is ook de 9 uur pacer mij voorbijgegaan, dat is wel balen want ik wilde stiekem binnen de 9 uur finishen.

Ik twijfel of ik nu niet veel langzamer moet gaan of juist moet versnellen…. Ik probeer het laatste en zowaar bij 40 km haal ik de 9 uur pacer weer in, lekker gevoel, het gaat goed en bij 45 km zwaai ik goed gemutst naar Arthurs seat (Artur is een 5-voudig winnaar die daar uitrustte vroeger), en ik loop keihard door en zie dat ik flink tijd goedmaak.

Zo gebeurt het dat ik zonder dat ik het gemerkt heb de 8.45 pacer bij een drinkpost ingehaald heb want ze zitten nu vlak achter me.

De route is fantastisch en de mensen aan de kant van de weg ook. Er wordt veel drinken en eten aangeboden, overal braai en dus ook rook en muziek en feest, vooral in de dorpjes waar we doorheen komen. Kleine kids die high fives geven en overal hoor ik ‘come on Kees’ of ‘çome on Kies’!

Om de 1500 mtr is er wel een drinkpost met water maar ook banaan cola energiedrank chips zout sinaasappelschijven etc, ik sla geen post over want de kou van vanmorgen heeft plaats gemaakt voor de warmte die ik verwacht had en vochtinname en voeding is belangrijk.

Het is super deze sfeer en het was tot nu enigszins bewolkt tot nu toe dus gunstig voor mijn tere huidje maar de zon komt steeds meer door de wolken heen en dan is het ook wel erg warm maar het windje tegen doet me goed.

Bij 70 km ga ik rekenen en ik bedenk me dat ik het gewoon ga halen ook al zou ik vanaf dat punt heel rustig aan doen en veel gaan wandelen, maar nee dat doe ik niet ik ga door!!

Vanaf dit punt ga ik een andere tactiek toepassen en ga de heuvelop wandelen en heuvelaf tempo maken zodat ik ongeveer 10km/h blijf gaan en binnen de 9 uur finishen ga.

Het wordt zwaarder nu merk ik, de benen protesteren en zelfs mijn bovenlijf voelt moe aan, ik neem meer tijd bij de drinkposten en neem nog maar weer een gelletje.

Bij de laatste ‘Cut Off’ lig ik prachtig op schema, ik heb nu een dikke 80 km gelopen, mijn langste duurloop was 61 km de benen voelen redelijk, de 8,45 uur pacer is me voorbijgegaan, dit vind ik niet erg zolang die van 9 uur maar achter me blijft. Ik heb berekend dat als ik zo rustig doorga ik net binnen de 9 uu finish en elke km wordt aangegeven dus dat scheelt.

De benen doen nu wel erg veel pijn, bij vele anderen ook zie ik… veel mensen met kramp aan de kant van de weg of ze liggen voor dood in het gras …anderen wandelen zelfs downhill, ik niet ik ren nog steeds volgens plan in behoorlijk tempo gecontroleerd naar beneden.

Het zijn nu lange stukken snelweg richting Durban, echt afzien dit, bij Durban wordt het weer wat drukker met publiek, de mensen zijn dolenthousiast, geweldig echt genieten dit!!

Ik hoor regelmatig ‘well done, well done’ !!! hoezo?? Ik ben er nog niet!! denk ik bij me zelf…

Op 4 km van de finish zeg ik tegen een medeloper “look! there is the finish!!’ en ik wijs naar links.

De moed zakt deze jongen in de schoenen als hij in de verte het stadion ziet waar we heen moeten en hij gaat direct wandelen haha…. Ik niet ik ga door!!!

Bij 3 km voor de finish zie ik op mijn horloge dat ik 10 km/h moet blijven lopen om binnen de 9 uur te finishen maar de benen willen niet meer, ik heb wind mee en de zon brandt nu op mijn zere lijf, ik ontplof bijna en kan wel janken van de pijn.

Ik scheld mezelf uit ‘kom op eikel!! dit wilde je toch!! kom op!! binnen de 9 uur!!!’

En zowaar ga ik nog met 10 km/h lopen en het laatste stuk zelfs 12 km/h ik vlieg! Ik voel niets meer als ik het stadion binnenkom, overal lawaai en gejuich. Ik doe de armen omhoog voor zover dat nog lukt en begin te juichen… YES!!! I DID IT !!! YES!!!

De emoties gieren door me heen ik kan wel janken en lachen tegelijk als ik dan door de finish kom in 8.57 uur.

Na de finish en omhangen van mijn medaille word ik direct meegenomen naar het internationale rennersgedeelte waar eten en drinken te krijgen is. Gerrit is daar ook en samen genieten we van de sfeer daar in het stadion.

Hanneke komt na een tijdje stralend binnen in een tijd van 10.19 uur!!! Geweldig wat ben ik ook blij voor haar! Ook zij heeft het zwaar gehad en is blij dat ze er eindelijk is. Super!!!

Veel later komen de ‘snelle’ australiers binnen in 10.37 uur…

Nu ik dit zo opschrijf voel ik mijn hele lichaam nog te veel om te beslissen of ik volgend jaar de up-run doe en ook voor de ‘back to back’ medaille ga, we zien het nog wel…

Natuurlijk wil ik alle mensen van de loopgroep bedanken die met me meegeleeft hebben en die me gevolgd en gesteund hebben.

Ook noem ik mijn dochters Wendy en Melissa met hun partners die zo bezorgd waren om mij en bang waren dat ik misschien wel dood zou neervallen tijdens deze run.

Maar boven alles moet ik ‘mijn’ Antoinet bedanken die alles moest aanhoren over de Comrades, feestjes missen moest, etentjes moest afzeggen of verzetten omdat ik s’morgens vroeg trainen moest.

Ze was vaak s’avonds alleen thuis omdat ik dan 2,5 of 3 uur aan het trainen was.

Als ik iemand vergeten ben te bedanken vergeef me dat aub

Doe ik dat misschien volgend jaar wel…..