Oudejaarsloop Blijham, Blijham 29 December 2012

door Lies van der Wal

Zo zijn we dan aan het einde gekomen van het jaar 2012. Een bewogen jaar waarin werd beweerd dat we vergingen. En kijk hier, we zijn er nog steeds met ons allen! Misschien dat we nu de wereld kunnen gaan verbeteren inplaats van ons te focussen op de ondergang. Goed, voor mij persoonlijk was dit een enorm sportief jaar te noemen. Ik was in 2011 al begonnen met fitness en heb het gered om 5 december van datzelfde jaar te stoppen met roken. En toen werd het 2012 en dat luidde een nieuw tijdperk in. Voorzichtig begon ik in januari met mijn eerste hardloopstapjes buiten te rennen onder begeleiding. Dat was helemaal geen succes omdat de trainer geen trainer bleek te zijn. Van ons groepje waren in no time meer als de helft met blessures thuis. Daar was ik ook bij en ik baalde er ontzettend van. De training was op de Leeksterlenteloop gebaseerd en daar had ik erg veel zin in. Maar met alle pezen en spieren in mijn rechtervoet ontstoken, bleek die wedstrijd geen optie. Mijn huisarts raadde mij aan om bij een hardloopvereniging te gaan. Tja, en dan is Zuidhorn dichtbij. Maar eigenlijk wilde ik helemaal niet naar DIE vereniging. Dat leek mij helemaal niets. Toch de stoute schoenen aangetrokken en eerst maar even informatie gevraagd. Ik kon eerst vrijblijvend een paar avonden meetrainen en dan kon ik verder kijken. Dus met lood in de schoenen ging ik op een dinsdagavond naar de eerste training. Die was bij Ellen in de groep en ik vond het direct leuk en werd meteen lid.

Na een paar trainingen vond ik het tijd worden om een wedstrijdje mee te doen. Uiteindelijk had ik de Leekster lenteloop al moeten missen. Ik was nu vrij van pijn dus op zaterdag ochtend 7 april besloot ik om de raitdaiprun van Sauwerd te lopen. Dat was het begin van alle ellende. Eenmaal deze gedaan, en het hek was van de dam. Uiteindelijk heb ik met de oudejaarsloop van Blijham meegerekend, 23 wedstrijdjes gelopen! En ik vind het nog steeds geweldig om te doen. Ook de trainingen sla ik in principe niet over, want die zijn ook altijd gezellig. Ik ben ergens september van dit jaar van Ellens groep naar de iets snellere groep gegaan.

Goed, en toen was het de laatste week in het oude jaar. In het begin van de week voor de kerstdagen had ik besloten om de oudejaarsloop niet te doen. Wij hebben het altijd druk in het laatst van het jaar en moeten vaak overwerken. Zo ook de zaterdag voor kerst, en dat maakt dan een werkweek van zes dagen. Dan zondag vrij en maandag weer werken. Eerste en tweede kerstdag vrij en dan weer werken. De tweede kerstdag had ik nog even tien kilometer hardgelopen omdat het mij allemaal kriebelde. Het liep fantastisch en ik vroeg me stiekem af of ik dan toch maar zaterdag moest gaan lopen. Donderdag heb ik op het werk geïnformeerd of ik zaterdag ook moest overwerken. Gelukkig konden ze deze keer zonder mij, en blij kon ik een email naar Rins sturen dat ik nu wel mee wilde doen aan de oudejaarsloop. Philip en Luuk ook nog even ingelicht voor het carpoolen, en nu was alles weer in kannen en kruiken. De laatste van dit jaar!

Zaterdag ochtend ging de wekker om kwart voor acht af. We zouden met z’n drieën naar Zuidhorn gaan om ons aan te sluiten bij de rest van de groep. Ik had de wekker gezet want door het onregelmatig werken was ik de kluts behoorlijk kwijt. En je wilt niet het risico nemen dat je je verslaapt. Ik loop naar beneden en ik bereid me rustig voor op wat gaat komen. De kleren aan en de tas inpakken en een kopje koffie. Foeke en ik eten nog een appeltaart en drinken nog meer koffie. Plots besef ik dat ik ook nog ruim tijd heb om daar foto’s te maken van mijn ploeggenoten die toch verder lopen dan mij. En de starttijd is dezelfde dus,… ik pak mijn camera en stop die ook maar in de tas. Daar zie ik buiten Philip al aankomen en nodig hem nog even in huis. Nu dat ik denk dat ik alles heb gaan we naar buiten en ik besef in eens dat ik mijn geld nog niet bij me heb. De inschrijfkosten zijn voor deze wedstrijd laag zegt Philip, maar zonder geld kan ik niet meedoen. Dus snel even geld pakken en we kunnen Luuk halen. En nu gaat de reis naar Zuidhorn naar de sporthal. Daar aangekomen blijkt dat er deze keer toch geweldig veel clubgenoten meedoen. En dat vind ik heel erg leuk! De meeste loopjes die ik dit jaar heb gedaan zie ik weinig tot geen Zuidhorners en dat is een beetje jammer. Maar goed, ik ben dan ook wel extreem in de loopjes. We verdelen de mensen in de auto’s en we rijden naar Blijham. Veel te vroeg komen we daar aan en kunnen ons rustig inschrijven en koffie drinken. Iedereen van Zuidhorn doet de halve marathon behalve ik. Ik ga voor de tien kilometer omdat dat voor mij wel ver genoeg is. De verleiding is wel groot om verder te gaan, maar je moet je verstand wel gebruiken. In de sporthal komen we ook nog meer clubgenoten en andere bekenden tegen. Iedereen wenst elkaar succes, en na de gebruikelijke toiletbezoeken en alle andere rituelen is het dan tijd voor een beetje inlopen rond het voetbalveld. En langzaam begeven we ons naar het startvak. Het vak blijkt uit twee gedeelten te bestaan. Het eerste stuk is voor de wedstrijd lopers en het stuk achter het lint is voor de rest. De rest bestaat uit de 10,15,21KM recreanten. En als afsluiting moeten de 5 KM wachten tot vijf minuten na ons, en dan mogen hun. Er wordt vlak voor de klok van twaalf uur nog even besloten om de wedstrijd met vijf minuten uit te stellen vanwege het grote aantal deelnemers wat zich blijkbaar nog steeds inschrijft. Dat vind ik nu balen. Sta je daar met je goede gedrag opgepropt in het startvak te wachten en te wachten. Dat gebeurd bij een Duitse wedstrijd dus niet! Ach, vijf minuten zijn ook zo om, en daar gaat de stoet aan atleten. Ik verbaas me erover dat er geen chipmat bij de start ligt. Meestal ligt er een mat zodat je de zuivere tijd hebt. Vooral omdat het een grote groep is, dan kan de starttijd echt met minuten variëren. Bij de adventurerun op Ameland was het verschil in de eerste en de laatste wel zeven minuten. Maar hier vinden ze dat blijkbaar geen probleem. We lopen een stuk door het dorp en na een paar bochten zitten we op een grote weg. Hier hebben we wind tegen en dat houd een hele tijd aan. De drie afstanden lopen nog steeds met elkaar en het is een langgerekte menigte met bonte kleuren. We rennen rechtdoor en ik vraag me af wanneer we gaan splitsen. Dat zou inhouden dat we niet meer pal in de wind hebben. Het kan niet snel genoeg zijn. Op een gegeven moment is dat ogenblik aangebroken en ik moet samen met de mensen van de vijftien kilometer naar rechts. Ik ren al een tijd achter een mooie grote man van ruim twee meter aan, die mij lekker een beetje uit de wind houdt. Hij heeft voor mij een acceptabel tempo al kon ik wel ietsje sneller. Maar dan zou ik geen windblokker hebben en je moet keuzes maken. We krijgen voor het vijf kilometer punt water en dankbaar neem ik een bekertje aan. Hier splitst de tien van de vijftien. Ik drink een paar slokjes en gooi de rest weer weg. We moeten weer naar rechts en hier hebben we de wind in de rug. De twee meter blijft één en hetzelfde tempo houden en ik besluit om dat ook maar te blijven doen. Meneer heeft een shirt aan die mij aan het denken zet. Ga toch fietsen! Hoezo? We rennen langs een bos en ik moet hier ooit een keer zijn geweest, maar ik kan het me niet meer herinneren. Het is hier best wel mooi en ik zie een leuk huisje in het bos. We moeten weer rechtsaf en we lopen zo langzamerhand het dorp weer in. Een klein stuk voor ons zie ik een meisje lopen die duidelijk erg veel moeite heeft. We passeren haar en blijkbaar geeft het haar de kracht om verder te gaan. Ze sluit zich aan bij ons. Dat moet voor de toeschouwers wel een mooi gezicht zijn geweest. Ongeveer twee meter, dan één tachtig en dan iets van ongeveer één zestig. Precies op volgorde, hahahaha. We komen weer op de grote weg waar we heenreis ook langs waren gekomen. Maar nu hebben we de wind weer in de rug. Ik zie een bord dat aangeeft dat we nog slechts twee kilometer moeten. Mijn windblokker heeft het nu moeilijk en begint zwaar te hijgen. Ik haal hem in en spoor hem aan om mij te volgen. Hij ruim zes kilometer voor mij aan, dan kan ik het laatste stuk voor hem aan, of niet dan? Hij blijft in mijn zog lopen en ook het meisje rent mee. Uiteindelijk moet ze afhaken omdat ze dit tempo niet meer kan doen. En ik zie borden verschijnen van 500 meter enzovoort. Het einde is in zicht! Maar plots word ik heel erg misselijk en ik besluit om iets rustiger aan te doen. Mijn maag speelt op en terwijl ik wat langzamer ga, haalt vlak voor de finish mijn windblokker mij in. Ik laat hem gaan, hij heeft het verdiend en ook ik kom wel over de streep. Ik ben blij en heb mijn tijd niet helemaal goed kunnen zien, en twijfel tussen één uur vier nog wat en één uur zes nog wat. Ach, wat maakt dat ook helemaal uit? Ik ben er en dat is belangrijk. Alweer een tien kilometer gelopen en dan de laatste van dit jaar, te gek! Ik bedank de man die aldoor voor mij heeft gelopen en geef hem een hand. Hij slaat mij op mijn schouder en bedankt mij voor het laatste stuk en gezamenlijk lopen we naar de tafel waar het drinken is. Ik neem een paar bekers drinken en loop naar de auto. Hier trek ik mijn jas aan en pak mijn fototoestel om me klaar te maken om mijn clubgenoten te fotograferen. Vlak voor de finish wacht ik hen op. De meeste krijg ik gemakkelijk op de foto en dan komt Rins. Ik probeer een paar foto’s te maken en dan wil het niet meer. Mijn geheugenkaart zit vol en ik wis snel een paar vreemde mensen van mijn toestel. Ik wis tot ik nog een stuk of negentien foto’s kan maken voor de zekerheid. Ik zie nog meer clubgenoten en uiteindelijk ontbreken er nog twee.

Voor iedereen op de foto heb ik op de knieën gelegen en ik heb het profiel van de tegels nog dik in het vel staan. Je moet wat voor de mannen bij je vereniging over hebben, al heeft niemand van hun mijn gezien!

Het begint koud te worden, maar nog geen spoor van Marian en Sandra. Ik kan me niet voorstellen dat ik die over het hoofd heb gezien. Toch verkleumd besluit ik om maar weer op te warmen in de sporthal en ik loop die kant op. Daar kom ik Luuk tegen die Sandra en Marian ook nog niet gezien heeft. En dan plots zie ik ze aan komen en ik neem een foto van hun finishmoment. We komen nog in de sporthal even samen en dan gaan we allemaal weer naar huis. Weer een gezellige hardloopdag achter de rug. Wie weet tot volgende week de nieuwjaarsloop van de Wilp.