Berlin Marathon, Berlijn 26 september 2010
verslag van een debuut
door Bert Westerink
Deelnemen aan de marathon is een inspirerende ervaring. De marathon van Berlijn was vooraf voor mij al
groter dan de eigenlijke prestatie. Wie als scholier de muur heeft gezien en de passage bij Checkpoint
Charlie onderging, draagt dat als blijvende herinnering mee. Onmenselijk was het. Nu die stad zonder muur
te kunnen durchqueren met 40.000 mensen van overal vandaan… dat is koude rillingen.
Nou hadden we die door het weer so wie so ;-) Zaterdagochtend was het weer echter goed en kwamen die thrills ook.
10.000 deelnemers aan de Frühstücklauf kleurden de straten. Groepen Japanners in traditionele klederdracht,
Mexicanen, Tukkers met rode shirtjes van Dagblad Tubantia/ De Twentsche Courant…. Iedereen sprak er in zijn
eigen taal maar ‘verstond’ elkaar. Waar men zo opéén gedromd elkaar de ruimte normaal gesproken beneemt, liet
men elkaar die ruimte nu. Dat gebeurt als mensen dezelfde waarden delen. Een inspirerende ervaring; iets als
Pinksteren.
Ik besloot er dat ik alleen maar wilde genieten van mijn 40,2 km en liet elke gedachte aan presteren varen.
Ik zou mijn telefoontoestel meenemen om met de videofunctie onderweg filmische impressies te schieten.
En zo is het gegaan.
De 26e bijtijds op… wel veel eten? Niet veel eten? Zoals met elk detail dat de marathon omgeeft zijn de
adviezen tegenstrijdig. Ik prop proviand voor onderweg in mijn loopbroek: banaan, ontbijtkoek en enkele
voedingssupplementen in de vorm van gels in de smaken vanille, braam en aardbei. Gekocht op de giga-loopbeurs
waar men de startnummers halen moest. De aankomsthallen van het inmiddels gesloten vliegveld Tempelhof, (van
de luchtbrug tegen de Russische blokkade) deed dienst als onderkomen. Wat een economisch potentieel gaat
gepaard met die marathon-business. Kleding en schoeisel natuurlijk, voeding, drankjes.. en nog veel meer
waarvan men wil doen geloven dat het de ultieme sportprestatie uit je lijf zal persen. Reisbureaus en steden
prijzen marathons van over de gehele wereld aan. Over die in Riga, Helsinki, Jeruzalem en Cuba prop ik folders
in m'n tas….
Helaas het regent en sombert buiten als we onze weg zoeken naar de metro…
Kou en regen! De voor mijn gestel slechtst denkbare weersomstandigheden versterken de bijgedachten.. Ben ik hier
klaar voor?! cadanst het op de metrogeluiden richting Unter den Linden. Miezerregen ontnuchtert als circa 30
Groningers vanonder de Brandenburger Tor door met de overige 40.000 mengen... Nog even links en rechts goede
wensen uitwisselend, splitsen we, verspreid over uiteenlopende ingangen, al naar gelang het nummer van je
kledingbox. Gedrieën dringen we door een ingang links voor de Rijksdag. Binnen de omheining groeten ook wij
elkaar ten afscheid. Ik ben alleen, koud en veel te schaars gekleed. Een lullige plastic tuut proviand in de
ene, een dito flesje water in de andere hand. Heldendom is ver te zoeken…..
Het vooruitzicht om nog een klein uur koude en hemelwater te moeten trotseren, zou een mens de moed in de
schoenen doen zinken. (Hetgeen voor een marathon feitelijk als de juiste locatie moet worden gezien.) Een
opkikker vormen de uitgereikte plastic hoezen. Dit miniem aan comfort voelt behaaglijk. De blaas ervaart
meer druk dan normaal, hetgeen als universeel mag gelden: permanent lange rijen voor de vele mobiele
toiletten, evenals bosjesvluchtelingen. Een kleine Aziatische hurkt er even makkelijk als de mannen er
staan. Onderweg verspreidt zich aldus een 42,5 kilometer lange geurvlag…. Hoewel ik er normaal geen last van
heb moet ik er ook twee keer aan toegeven, keurig verdeelt over Oost en West-Berlijn.
Virtuele warmte bracht de naderende start: in de aanloop werd op de klanken van De Bolero, in vele talen
een welkomstboodschap uitgesproken.
Ein-de-lijk mocht mijn startvak -het laatste- ook bewegen. Een blik op burgemeester Wowereit en voort ging
het. De beschermende hoes deed ik niet meer af… Te koud!
Hoe dan ook werden het enerverende 42,5 kilometers, die ik deels vastleg in filmpjes. Alles is tot in de
puntjes verzorgd. Vele Berlijners trotseren de kou en moedigen de sliert onafgebroken aan. Net de voormalige
Muur gepasseerd zie ik er ook een bekende Groninger tussen – Bert Eillert die me verrast aanmoedigt. We
troffen elkaar vier jaar geleden ook al in Stuttgart, in de mensenmassa voorafgaand aan het wk-duel Nl-Ivoorkust….
Hoe bestaat het. Na 10 km tracteer ik mezelf op de eerste powergel. De vanille… alsof er een engeltje over
m’n tong fietst. Onovertroffen. Waarlijk een kick! Na 23 km een lichte inzinking, die ik teboven kom als één
van de 70 bandjes langs de route ‘Stairway to heaven’ inzet… Onder het passeren van de Kennedyplatz roep ik
voor het Schöneberger Rathaus “Ich bin ein Berliner”. De jeugdige toeschouwers ontberen historisch besef. In
plaats van enthousiasme reflecteert hun blik verward onbegrip…
Ruim voor ik de Kurfürstendamm opdraai eisen de omstandigheden hun tol. Ik voel dat ook maar de geringste
overstretch - een brug op of zo - de kramp beide kuiten in de greep zal krijgen, wat einde verhaal betekent..
Ik vertraag m'n tempo aanzienlijk. De Twentse in het Tubantia-shirt aan wie ik een half uur eerder tijdens het
passeren vroeg of 't nog ging ("Geet 't wa? Ja 't geet."), zie ik langzaam doch onvermijdelijk langszij komen
en in de massa voor me oplossen. Na 35 km slaat twijfel toe.. in toejuichingen van kerels met bierbuiken begin
ik meer spot dan enthousiasme te horen.. Het keerpunt zijn de opdoemende torenflats op de Potsdamer Platz.
Halverwege had ik m´n moeke gebeld, hier, op 3,5 kilometer van de meet belt het thuisfront. Ha! Ik ga het halen
dreunt het brein. Voor de finishfoto doe ik de groene hoes uit. Unter den Linden opdraaien... toejuichingen
alom... de Brandenburger Tor naderend.. er onder door en dan de laatste 500 meter. Check!
Marathon Berlijn (naschrift)
Voorheen werd de marathon na vier uur beëindigd. Tegenwoordig is er meer ruimte. Waar dat toe kan leiden
beschreef Achim Achilles een dag later in de Berliner Morgenpost. (Ik was zijn standplaats langs de route
even eerder gepasseerd... ;-)
Een beknopte weergave:
13.30u KaufhausDesWestens De run der levende lijken
Tienduizenden masochisten op Berlijns straten. En ik als Sado langs de kant. Was da über die Strecke
geschlurft kam, war das Grauen. Von Laufen keine Spur. Nur humpelnde, schleichende, keuchende Gestalten.
Stierer Blick. Irres Grinsen. Schlabbernde Unterlippen. Wann komt der erste, der die Schneidezähne in den Asphalt
schlägt, um sich ein paar Zentimeter vorwärts zu ziehen? Hier bij kilometer 34 schrikt men in het aangezicht met
zombies die vijf uren of meer nodig hebben. Es ist die B-Veranstaltung, die hässliche Schwester des marathons, die
mit Sport nichts mehr zu tun hat. Manche haben das handy am Ohr, die anderen ihre halbe Wohnungseinrichtung dabei.
Twee uur eerder kwamen hier echte sporters voorbij. Thans slaat het spookuur. Wann wird der erste seine Picknickdecke
ausbreiten? Ist es Zufall, oder stimmt es tatsächlich dass besonderes stark Tätowierte extra langsam am Rand entlang
wanken? Logisch eigenlijk. Zij willen zich tonen aan de rest van de wereld. En waar vindt men meer toeschouwers?
Langzaam lopen dus.
Ähnlich kalkulieren die muskelbepackten Sportstudio-figuren. Acht Kilometer vor dem Ziel staksen sie auffällig
breitbeinig. Sie sind einfach wund gelaufen. Ich habe keine Angst vor Dir, Fleischwurst. Heute nicht.