Een mooie dag op Terschelling.

door Coos Datema

Nadat ik Corry in Amsterdam een stuk gehaasd had, heb ik zelf de marathon van Amsterdam helemaal uitgelopen in een tempo van een langzame duurloop.

Met wat niet te stevige intervalletjes zou ik dan een goede basis hebben gelegd voor de Berenloop, had ik zo bedacht. Ik voelde mij in de week na Amsterdam heel goed en kon alweer wat lichte trainingen aan. In de week voor de Berenloop speelde de linker knie wat op. Vanaf dat moment rust genomen en zondag gewoon met Corry naar Terschelling gegaan. Ontspannen op de boot, ontspannen omkleden in de sporthal en vlak voor tijd naar de startstreep. Niet te gek starten en met een tempo van tegen de 5:20 ging ik weg. Dat ging 17 kilometer wel lekker. Daarna begon de linker knie te zeuren. Doorlopen, gaat wel over, dacht ik. De pijn werd erger, dus besloot ik het tempo los te laten en me te concentreren op het finishen. De pijn werd minder, maar dat duurde maar even. Ik had even het gevoel toch te kunnen finishen, maar de pijn kwam terug. Ik besloot uit te stappen bij de waterpost bij 25 km en de mensen van de organisatie belden een Jeep voor mij om weer in West te komen. Ondertussen bood een heel aardige mevrouw, de vriendin van Dick Huizing van Loopgroep Bedum, mij aan om op te warmen in haar vakantiehuisje. Notabene het huisje dat Corry en ik twee keer gehuurd hebben toen onze kinderen nog klein waren. Snel werd ik opgehaald en werd ik afgezet bij de sporthal. Normaal zou de Berenloop hier voor mij afgesloten zijn.

Toen Corry en ik in restaurantje in West zaten te eten, kreeg ik een appje van Karin Danhof, die mij feliciteerde met mijn fantastische prestatie. Daar begreep ik niet zoveel van, want ik was uitgestapt. Toch? Op de uitslagenlijst stond ik met een tijd van 3:28 op de 2e plaats van de mannen 60+. Ik ben later die avond ook nog wel een paar keer gefeliciteerd. Waarschijnlijk heeft bij de finish de mat mijn startnummer in mijn sporttas geregistreerd. Apart, geen tweede plaats behaald, er niet eens van gedroomd, maar toch zijn er mensen geweest die geloofd hebben dat ik een tweede plaats 60+ gehaald heb. Dat voelt eigenlijk best bijzonder. De les die ik overigens uit dit geheel trek is deze: onterecht verkregen roem is nog vergankelijker dan roem al is en……, o ja, ik moet nooit weer twee marathons in twee weken lopen.