Berenloop Terschelling 6 november 2011

door Coos Datema

Een les in motivatie

Uitgeblust waggelde ik zo waardig mogelijk West-Terschelling binnen. Een kapotte kuit, kramp in beide benen en totaal leeg liep ik op de rode loper af. De laatste meters kwamen en ik zat er door. Plots reikte iemand mij een vlaggetje aan. Ik pakte het vaan en op dat moment ging de knop om. Ik zwaaide ermee alsof ik Olympisch goud zou gaan winnen en het publiek speelde dit mee. Ook speaker Harm Noor had het in de gaten en veranderde zijn stijl in die van Jack van Gelder. Ondertussen was bij mij het leed geleden en het voelde alsof ik sprintend op de finish afging. De laatste meters werd ik gedragen door het publiek en degene die mij het vlaggetje gaf. Ik ben ze dankbaar.

Ruim vier uur eerder vertrokken we vanuit West richting de Bosplaat. Zo’n twintig kilometer tegen de wind in. In een lekker tempo namen Rob en ik een aantal lopers mee, die maar al te graag in de luwte liepen. Nadat we de Bosplaat weer verlaten hadden voelde ik de kuit alweer stijf worden. Eerst maar doorlopen en dan maar zien dacht ik zo. Bij kilometer 28 ging het niet goed meer en moest ik lossen uit de groep. Daar begon het lijden. Per kilometer een beetje langzamer en steeds meer pijn. De duinovergang, hoi Dirk, naar het strand nam ik wandelend en wonder boven wonder ging het op het strand nog wel redelijk. De duinovergang naar de “Longway” nam ik weer wandelend en kon ik nog een paar vragen van Arend Jan beantwoorden. De kilometers die volgden waren een martelgang. Ik moest lopen met wandelen afwisselen en werd met enige regelmaat ingehaald. Tot groot enthousiasme van mijzelf heb haalde ik zelf twee lopers in, of waren dat nu wandelaars? Iedere marathon heeft blijkbaar zijn eigen Kralingse Bos. Op Terschelling heet dat de Longway en daar staat in tegenstelling tot de rest van de route geen publiek. Het begon al te schemeren en ik liep er helemaal alleen en wist niet waarom ik ooit aan dit avontuur was begonnen. Toen een EHBO-er ook nog zei dat ze wel even tijd voor me hadden, wist ik genoeg: doorlopen en wel zo snel mogelijk!

Dan, na meer dan een half uur op de Longway zag ik de Brandaris en de eerste huizen van West. Toeschouwers en passanten moedigden mij aan. Wandelen, nee dat kon echt niet meer. Dan maar waggelen, totdat iemand mij een klein vlaggetje gaf......