Univé Stadsloop Appingedam 30 juni 2012

door Lies van der Wal

Vroeg in de morgen werd ik gewekt door een ambulance die al op tijd in actie was. Of eigenlijk was het niet de ambulance die mij wakker deed worden, maar de hond die bij het horen van de sirene zelf ook eentje wordt. Hij begint dan wolfachtig te janken. Ik sloeg de dekens van me af en besloot om koffie te maken. Beneden aangekomen zag ik dat het weer erg goed leek te worden. Mijn dag kon niet meer stuk want de Appingedam stadsloop stond op de agenda.

Na een ontbijt en de koffie werd het tijd voor een rondbel ronde om te kijken hoeveel mensen bij me uit de buurt ook naar Appingedam wilden vertrekken. Dat bleken Luuk, Rompt en Henk te zijn. Maar zij zouden al drie kwartier eerder als mij starten dus met elkaar rijden leek even geen optie omdat ik niet zolang wilde wachten, en zij wellicht ook niet op mij. Na uitgebreid overleg waarbij de telefoon van Luuk het regelmatig liet afweten, kwamen we tot de conclusie dat Henk en ik samen gingen.

Gaandeweg de dag werd de temperatuur hoger en hoger en ik begon me af te vragen of het verstandig zou zijn om in die hitte te gaan lopen. Vorige ervaringen hadden me geleerd dat ik me daar niet zo happy bij voelde. Ik deed mijn huishoudelijke dingen in en om huis en om een uur of drie was ik klaar. Tijd voor even relaxen in de tuin. Een boek mee en een kookwekker voor de tijd en lekker zitten. Foeke een potje bier en ik helaas een vitamaltz. Ik kon geen biertje nemen anders hoefde ik helemaal geen poging meer doen om te lopen. Op een dinsdagavond training heb ik anders bewezen, maar dat is een ander verhaal.

Omstreeks vijf uur was ik bij Henk en we stapten in zijn auto om naar het evenement te gaan. Dit zou de eerste keer zijn dat ik bij zo’n groot spektakel zou lopen en ik was benieuwd. Henk was hier eerder geweest en wist een parkeerplaats vlakbij de inschrijving. Geweldig is dat wanneer je iemand hebt die bekend is met dit soort zaken, het scheelt een heel eind lopen.

We waren echt ruim op tijd en we liepen de kerk in om ons in te schrijven. Daar zag ik direct bekenden van de loopgroep Zuidhorn. Leuk dat je dan ook clubgenoten tegenkomt. Ik schreef me in voor de vijf kilometer en kreeg direct mijn beloning al mee. Het duiveltje in mij fluisterde iets in mijn oor. “Je kunt ook gewoon op een terras zitten en kijken hoe die anderen zich uitsloven, je hebt het leuke T-shirt toch al!” “Nee,” zei het engeltje. “Je bent hier nu en je kan laten zien wat je kunt. Lopen lui ding!” Het engeltje won de discussie, en ik maakte mij geestelijk op om te lopen.

De tien kilometer startte en voor ons begon het verschrikkelijk lange wachten. Nog maar even naar de wc, een beetje water en nog meer wachten. Ook nog even kennis gemaakt met een man die ik op eerdere loopjes ook was tegengekomen. Gelukkig door het praten met deze man ging de tijd wat sneller en nu werd het tijd voor een beetje inlopen. Daar zag ik Sandra en Marian nog, en na een kort gesprek werd het duidelijk dat zij voor de tien kilometer gingen. We wensten elkaar succes en ik begon met inlopen om me lichamelijk ook klaar te maken. De afgelopen week had ik iets teveel mijn best gedaan. Dat werd me duidelijk in de vorm van een pijnlijke rechterkuit. Wat wil je, zaterdag een wedstrijd van zeven en een halve kilometer. De dinsdag een intensieve training. Op woensdag een krachttraining die ook net een beetje te was. En dan op donderdag nog even in de hitte een snel rondje van tien kilometer buiten het dorp? Ja, dat is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Maar we zien wel waar het schip strand.

We stonden voor mijn gevoel met duizenden voor de start en het duurde niet zo lang voor ik door de speakers hoorde dat het nog dertig seconden duurde. Yes, nog dertig! Knal en het startschot had geklonken. Dan moet iedereen zich langs alles heen wurmen om op pad te komen. Na een tijdje waren we over de matten heen en kon het feest beginnen. Nou er was niets teveel gezegd. Want het was onderweg beregezellig. Overal mensen die klapten, schreeuwden en joelden. En wat was dit evenement goed verzorgd zeg! Voldoende drinkplaatsen en sponzen, geweldig in één woord. Henk had mij een tip gegeven. Je moet als het zo warm is de spons bij je houden. Als je dan een waterpost tegenkomt, maak je je spons weer nat en heb je aldoor water. Gezicht afvegen, water in de nek, en drinken in één. Dat was erg handig en ik wisselde bij een volgende sponzen uitgifte mijn oude voor een nieuwe. Er waren onderweg ook mensen die een soort douche hadden gemaakt. Ook hier maakte ik dankbaar gebruik van. En wat een sfeer, bandjes, muziek en wat al niet. Dit is zondermeer het leukste loopje tot dusverre. Ik werd ergens rond de drie en halve kilometer ingehaald door Sandra en Marian die gezellig met elkaar liepen. De straten werden smaller en er stonden hier meer mensen op een bult. Ik wist dat we nu vlakbij waren en zette de versnelling een beetje hoger. Hier en daar kon ik nog wat mensen in halen en ik zag de finish al staan. Henk moedigde mij nog aan en ik vloog over de eindstreep heen. Weer een loopje met succes volbracht.

Nog even heb ik om mijn chauffeur moeten zoeken want we waren elkaar uit het oog verloren, en toen we elkaar weer vonden konden we opgelucht naar huis. Zondag zag ik dat ik geen PR had, maar desalniettemin was ik toch tevreden met mijn resultaat.