Amsterdam Marathon 18 oktober 2009

door Rob van der Meulen

Dit jaar wordt de Amsterdam Marathon bezocht door 3 leden van de loopgroep. Erwin van der Zwaag, Coos Datema en ikzelf zijn de uitdaging aan gegaan. Om kwart voor zeven word ik afgehaald door Coos, die voor de gelegenheid de halve familie heeft meegenomen. Na 2 uurtjes in de auto komen we aan in Amsterdam en gaan we eerst inwandelen, van de Rai naar het olympisch stadion. Dat is een minuutje of 20 lekker doorstappen. Dan even wat sanitaire en adminstratieve stops en dan gaan we op zoek naar Erwin. Die heeft een nachtje in Amsterdam doorgebracht, en is dus ietwat beter op schema. Ook hij heeft een deel van de familie meegenomen ('k moet thuis toch eens gaan overleggen).

Om 10:15 moeten we in het stadion zijn, want dan gaat het spul op slot en daarna kan je niet meer mee. Dus we gaan eigenlijk in een geleidelijke stroom door naar ons startvak. Daar is het wachten, en maar een beetje ontspannen proberen te kletsen. Wat kan ik doen, wat moet ik doen, wat ga ik doen. Vragen, vragen, vragen: Boem/knal. We mogen weg! Er is geen beweging in te krijgen. Het duurt nog 7 minuten voor we over de start gaan. Maar dan gaan we op een drafje het stadion uit.

Het is mooi weer. Niet te warm, niet te koud, geen wind en af en toe een klein zonnetje. Maar geen regen. Kortom dit is een mooie! Eerst een klein rondje van 7 km en daarna naar de Amstel om naar Ouderkerk te gaan. Dan weer terug en dan begint het echt. Het gaat voorspoedig, beetje hoog in tempo, maar niet verontrustend. Erwin ligt voor, zoals verwacht, en Coos loopt in de buurt. Dan weer voor, dan weer achter. Na het 25 km punt gaat de psyche tellen, kan ik wat, doe ik wat of gaat het nog. Ik heb mazzel. Ik blijf doorgaan en houd mezelf voor bij 35km wordt het afzien. Coos ligt achter en ik voel me goed.

Bij 35 ga ik mijn bovenbenen voelen, dat is niet goed. Dan komt de volgende klap: Coos loopt me achterop. Niet erg, maar niet verwacht. Nu moeten we een tunnel in en even later dus weer omhoog. Daar gaan de bovenbenen. Bij 37 is het klaar! De kramp zit erin en dat is wandelen. Af en toe probeer ik 't, maar bij elke afleiding val ik terug tot wandelen. Dan krijg ik vanaf de kant door: nog 300 meter. Ik ga weer rennen, en na 100 meter kom ik een bordje tegen met nog 500 meter. Dat doet zeer, maar het is te kort om me te laten kennen. Ik loop door en haal de finish in een tijd onder de 4 uur. Daar ontmoet ik ook opnieuw Coos en Erwin. De een tevreden de ander iets minder. Maar we zijn er!

Eenmaal weer bijgekomen gaan we de families weer opzoeken en de tassen halen. En dan komt de reactie. Tinteling in het gezicht en ik denk dat ik even moet gaan liggen. Gelukkig hebben we EHBO en na een kwartiertje rust en een kop koffie zijn de tintelingen weer weg. Tijd voor een douche en de terugreis. Ik ben weer een ervaring rijker.

Op naar de volgende, want stoppen....dat kan altijd nog.