Adventurerun Ameland 15 december 2012
door Lies van der Wal
Wat er vooraf ging:
Al vroeg in dit jaar had ik deze run gereserveerd, en ook het hotel, taxi, restaurants en de fietsen geregeld. Wij zijn echte
eilandgekken en dus een eiland bezoeken en tevens hardlopen is dan ook geen straf. Voor de zekerheid had ik ook voor Foeke de tien
kilometer geregeld omdat er dan nog een mogelijkheid was om te kiezen. Bijkomend voordeel was dat Foeke ook zo’n mooi shirt zou
kunnen krijgen. Als beginner wist ik toen nog niet waar ik nu dan tot in staat ben. Maar gaande weg december wist ik dat ik goed
aan deed om de vijf kilometer te doen. Ik heb namelijk nogal veel mijn best gedaan en recent een paar zware wedstrijden gelopen.
Daarbij komt dat ik ook bijna geen training oversla en er dus goed van langs krijg. Gelukkig wilde Baukje van de loopgroep ook
graag naar Ameland, dus ik bood haar Foeke zijn kaartje aan ter overname. Die was dolgelukkig en Foeke was lichtelijk teleurgesteld.
Ik zei tegen Foeke dat hij alvast kan beginnen te trainen voor volgend jaar! Hahahaha.
De dag voor de adventurerun:
Wij hebben eens weer vrij genomen om op tijd te kunnen vertrekken en alles relaxt voor te bereiden. We staan vroeg op en maken
alles in huis vertrek klaar. Sonja in de auto en we gaan op weg naar het pension waar ze weer kan ravotten met haar soortgenoten.
Sonja ziet het ook wel als vakantie gezien haar enthousiasme bij het betreden van het kantoor van het pension. Daarna weer naar
huis om de koffer te halen en een laatste check bij de rest van de dieren die een oppas krijgen aan huis. Dan stappen wij in de
auto en zetten koers naar Holwerd. Er liggen aan de kant van de weg hier en daar nog kleine restjes sneeuw. Erg jammer dat de
sneeuw alweer op zijn retour is. Dat was toch wel de ultieme adventurerun geweest, of niet dan? We komen op tijd aan voor de
boot van 13.30 uur. Maar tot onze schrik zien we dat er honderden andere mensen op hetzelfde idee zijn gekomen. Ik zie Siep van
der Ploeg ook nog. Tjonge, jonge die kom je ook overtal tegen. We kunnen net allemaal aan boord en ik vraag me af of ze ooit in
december zoveel mensen hebben vervoerd. We komen heelhuids aan de overzijde waar we in een taxi stappen die ons keurig voor het
hotel afzet. In de avond na het eten gaan we nog even lekker bij de vuurtjes op een terras van een restaurant zitten. Het is
roetkoud en bovendien begint het keihard te regenen. Dat belooft niet veel goeds en ik zie er eigenlijk wel een beetje tegenop.
Maar verzekert men mij, het zal morgen opknappen. We besluiten na een paar glazen port om toch onder de wol te gaan om een
beetje rust te nemen.
Moment suprême:
Ik word wakker en kijk op de wekker. Ik schrik me helemaal rot want de klok geeft al kwart voor negen aan. Ik sla de dekens
van me af en kijk snel op de papieren van de run. Pff gelukkig nog ruim de tijd, de start is veel later. Na het ontbijt kleed
in me om in mijn wedstrijdkleren en daaroverheen mijn trainingspak. Even later zitten we beiden op de fiets op weg naar het
centrum van Nes waar het spektakel plaats zal vinden. Veel te vroeg, maar de kidsrun is ook fantastisch. Eerst kijken we wat
winkels en dan strijken we neer op een terras vlakbij de start. We aanschouwen de kidsrun en zien steeds meer mensen komen.
Na de kinderen is het de beurt aan de vijf km, dat is dus mijn afstand. Ik loop rustig richting het startvak en probeer
bekenden te spotten. Ik weet dat er meer van Zuidhorn moeten zijn en even later zie ik Hanny. Ik ga naast haar staan en we
praten een beetje bij. We wensen elkaar succes en blijkbaar heeft het startschot geklonken, want de menigte van dik zeshonderd
mensen zet zich in beweging. Eerst gaat de stoet hardlopers naar het einde van de straat waarna we onmiddellijk naar rechts
afslaan. Ik hoor de vrolijke noot van een dweilorkest en ik word blij bij het horen van deze klanken. We gaan ze voorbij en
ik zie nog even opzij en lach even naar de mensen die zo vreugdevol spelen. Een lang lint sporters gaat het gestaag het dorp
uit en neemt de eerste afslag linksaf. Dit is een schelpenpad die naar de duinen gaat. In de duinen is het ontzettend moeilijk
om een andere deelnemer voorbij te komen. Het pad is smal en bochtig. Maar uiteindelijk lukt het me toch om een paar te
passeren. We gaan weer omhoog en uiteindelijk komen we bij zee uit. Hier is het glibberen in het mulle zand om beneden te
komen. Het lukt me aardig en ik ren over het strand. Bij de volgende dijkopgang zie ik Foeke staan met een fototoestel. Mijn
supporter heeft het strand op tijd bereikt en hij maakt foto’s. We klauteren weer omhoog en boven op de bult hebben we
uitzicht op een paar enorme borden met info. De weg voor de 5,10 en 21 KM wordt hierop gewezen. Waarom dat met pijlen worden
aangeduid is me niet geheel duidelijk, maar dat zal me ook een zorg zijn. Aan het eind moeten we linksaf het bos in waarna we
direct de eerste rechts gaan. Het bos heeft duidelijk veel water gehad getuige de plassen en de braggel die hier en daar ligt.
Dat mag de pret niet drukken. Ik heb hier totaal geen problemen mee, en banjer er dwars doorheen zoals Dirk het mij heeft
geleerd. Er zijn van die meiden die gillen bij de aanblik van een plas met modder. Ze maneuvreren er een beetje moeilijk
omheen. En inderdaad dat kost ze erg veel tijd. Het bospad heeft ook heuvels en dalen en uiteindelijk komen we bij een weg
uit. Hier steken we over en dan is het fietspad van asfalt wat we nu volgen. Foeke duikt zo nu en dan tijdens de route op
en maakt opnieuw foto’s. Dat vind ik best wel leuk, die kunnen in het plakboek. Dan gaan we op weg terug naar het dorp. Ik
zie links van mij de molen en weet dat het nu niet meer ver is. Ik ga nog even wat sneller en na een paar bochten komen we
weer in de hoofdstraat waar het eindpunt is. Ik wordt nog aangemoedigd in de vorm van: “Hup Zuidhorn effe een sprintje
Zuidhorn.” Dat is het voordeel of nadeel van herkenbare kleding met de clubnaam achterop. Ik steek mijn duimen op en een
gejoel en applaus klinkt. Dat is wel lachen. Ik zie de eindstreep en ik ga over de finish in een voor mijn doen mooie tijd.
Ik ben moe maar ook erg tevreden. Je moet verder lopen naar de verzorging en ik zucht van de inspanning. Flits! Net dat
moment! Juist daar heeft Foeke een foto gemaakt. Ik haal mijn shirt en neem nog wat drinken. Weer een gedenkwaardig moment,
en dat op Ameland. Even later zie ik Baukje nog starten en groet haar. Foeke vindt het nu wel welletjes en wil wat anders
doen dan dat loopgedoe. Ik ga met hem terug naar het hotel en na de douche gaan we 10 km fietsen naar het oostelijkste
puntje van het eiland. We zetten traditie getrouw onze namen en datum in het hokje en gaan weer 10 km terug. Verder gaan
we natuurlijk eten en nemen een paar borrels op de goede afloop. We kunnen terug kijken op een groot adventure op Ameland.
Zondag zit er alleen iets tegen. We gaan naar de haven en zien daar een leger mensen staan. De boot ligt al aangemeerd en
de hekken gaan dicht op een gegeven moment. Het aantal passagiers is bereikt en de boot vaart weg zonder ons! Vijftienhonderd
mensen aan boord en ik schat nog zo’n zeshonderd bij de kade!!!! En wij ook dus. Er wordt iets onverstaanbaars omgeroepen
en later blijkt dat er dan toch een extra boot wordt ingezet. GOH! Nee, dat kon de rederij van te voren niet inschatten.
ECHT NIET! Een uur later mogen wij dan ook weg van Ameland en iedereen is dan weer blij. Dat is dan het enigste minpuntje
van verder een fantastisch weekend.