26e 4 mijl van Groningen 14 oktober 2012

door Lies van der Wal

Wat er aan vooraf ging.
Moet ik hier wel aan meedoen? Ach, ik kan ook geen kaartjes krijgen want ik ben op dat tijdstip aan het werk en ik ken ook niet echt iemand die dat even voor mij kan regelen. Maar ik kan me ook niet echt laten kennen dus ik vind een weg om toch een startnummer te krijgen wat denken ze wel niet! Dus ik heb een wedstrijdlicentie gevraagd en nu kan ik een wedstrijdnummer krijgen. Lekker puh! Ik ben ergens rond 4 augustus gescreend en goed bevonden om mijn krachten te meten met de beruchte Kenianen. En ik ben sneller dan die jongens en meiden tot het tegendeel is bewezen! Dan komt weer de twijfel bij mij op. Want ik ben echt niet een figuur voor die drukte. Doe mij maar een natuurloop in één of ander gehucht. Ik zie verschrikkelijk tegen al die media en publiek op. Dan maar te zwijgen over het parkeren en het vinden van de start enzovoort. Ik zie echt overal apen en beren. Openlijk spreek ik mijn twijfels uit op mijn werk en op de vereniging. Ook mijn familie is er inmiddels van overtuigd dat deze grootbek NIET de 4 mijl gaat lopen. Ik zeg grootbek omdat ik in principe nergens bang voor ben. En dat resulteert dan vaak in een grote mond tenminste in groepen van minder dan dertig personen zullen we maar zeggen. En dit is wel een paar duizend meer dan dertig.

De laatste week voor de start.
Op de dinsdag van de loopgroep ben ik nog steeds zover dat ik niet wil lopen. En de woensdag komt een keerpunt in mijn beslissing. Iemand op mijn werk zegt dat ik vast niet in het bezit ben van een wedstrijdnummer, omdat je wel gek moet zijn om zoveel moeite voor iets te moeten doen en dan uiteindelijk niet te gaan. Tja, en daar heb ik dan niet echt wat van terug. Daar zit wel wat in. Ik slaap die nacht erg slecht, en wordt des morgens wakker met de overtuiging dat ik dit wel moet doen. Ik zeg tegen Foeke wat ik heb voorgenomen en die schikt zich in mijn beslissing om te lopen. Foeke wil niet mee naar de stad, want dat is hem te druk. Hij kijkt wel naar TV-Noord om daar mijn verrichtingen te volgen. Dan is het donderdag en het wordt tijd voor de generale repetitie. Op het werk kleed ik mij om in training tenue tot verbazing van mijn collega’s. Die zien namelijk nooit veel sportiviteit van dichtbij op een paar uitzonderingen na. Direct na werktijd begeef ik mij naar Nienoord om daar mijn zes kilometer te doen door het bos. Dit is een vaste trainingsroute met zachte bospaden maar ook hier en daar verhard. Deze keer gaat het verschrikkelijk slecht en ik zie het helemaal niet meer zitten. Alles doet me zeer en mijn uithoudingsvermogen is ook waardeloos. Hoe is het mogelijk!? Ik leg me er maar bij neer en denk dat een slechte repetitie wel eens een goed uitvoering kan betekenen. Vrijdag doe ik niets en zaterdag beloon ik mezelf maar even met een uurtje sauna zonder sporten in de sportschool.

De dag van de 4 mijl.
De tijd van het jaar en het weer zorgen ervoor dat ik lekker kan uitslapen tot kwart voor negen. Normaal is het veel vroeger dat ik opsta. Ik schop Foeke spreekwoordelijk uit bed omdat het zondags zijn beurt is om koffie te zetten. Het scheelt slecht tien minuten voor ik uit bed kom, maar toch. We drinken koffie en discussiëren of Foeke wel mee moet en hoe ik naar Groningen kom. Foeke besluit om toch de drukte te mijden en wil met Sonja (hond) lopen buiten dorp. Ik wil toch met eigen vervoer naar stad en ga proberen om bij de gasunie te parkeren. Er is mij ook alternatief vervoer aangeboden door diverse mensen. Maar zelf is gemakkelijker en je bent een ander dan niet te last. Bij de gasunie blijkt er zat parkeergelegenheid te zijn en ik loop met een paar mensen naar de Martiniplaza en daar staat al een bus te wachten. Daar zie ik een bekende uit Aduard en we kwebbelen de hele weg naar Haren toe. Ik zie dan ook niets van het parcours omdat ik mijn hele omgeving vergeet. Het is ook niet echt een probleem omdat ik deze route duizenden keren heb gefietst. Met uitzondering van de Herestraat en de Vismarkt. We stappen uit bij halte 1 en ik vraag me af wat we in hemelsnaam in de parkeergarage moeten doen. Ik stap een beetje rond en vertwijfeld ga ik maar weer naar het plein. Daar kom ik Pieter tegen. We praten wat en op een gegeven moment wordt het voor mij tijd om naar mijn startvak te gaan. Als je een wedstrijdnummer hebt moet je wel als eerste weg. Ik lever mijn kleding bij de vrachtwagen in en loop rustig naar het vak. Tenminste ik denk dat het eerste vak mijn vak is. Maar bij aankomst wordt ik direct twee vakken verderop gebonjourd. De eerste is voor die snelle jongens en de genodigden. De tweede is voor andere snelle figuren en mensen in het blauw met C nummers. En dan is ons vak. Ook W -en C nummers. Ze hebben ons verzekerd dat we gelijk starten met die anderen. Dat zal me een worst wezen, want we hebben tenslotte een chip. Dan klinkt een knal en we mogen snel naar Groningen. Dat snel valt nog te bezien, maar ik ga mijn best doen. Een paar bochten en dan doemt daar de eeuwige rechte weg noar Stad tou. Het smoort hier werkelijk van lui aan de kant die van allerlei dingen roepen en applaudisseren. Het doet me niet zoveel want ik moet eerst even in ritme komen. Het lange stilstaan als opeengepakt vee in de startvakken doet me niet echt goed. Het ligt dan ook wat aan de temperatuur die aan de lage kant ligt. Maar als ik iets van ritme te pakken heb en een beetje warmer ben geworden gaat het wat beter. Ik begin die publiekelijke belangstelling ook wel op prijs te stellen. Er zijn ook bandjes die leuke deuntjes spelen en ritmische muziek maken. Dit maakt dat het lopen ook beter gaat. Vanuit mijn ooghoeken tracht ik bekenden te zien, maar helaas ik zie niemand of herken ze niet. Ik zie een groot spandoek bij het oude RKZ en wordt een beetje ontroerd. Dit is namelijk mijn geboorteplaats en toen had ik het heel erg zwaar. Ik had daar bijna het loodje gelegd maar vocht me er destijds erdoorheen. En kijk me hier nu eens,….! Bij de gevangenis krijg ik een bekertje water te pakken waar ik twee slokjes uitneem en de rest weggooi. Er rennen heel erg veel mensen me voorbij en ik blijf mijn eigen koers varen. Ik laat me de kop niet gek maken! Het loopt lekker en ik besluit dit tempo te hanteren en niet sneller te willen gaan. Tenslotte moet ik a.s. weekend ook nog naar Schiermonnikoog de tien kilometer doen. Dan zie ik de Herebrug opdoemen en zie een lichte stijging in het traject. Gelukkig kost het mij geen buitensporige moeite om deze bult te bedwingen. Dan lopen we langs de oude bios en gaan verder naar de Herestraat. En dat is lang geleden dat ik hier ben geweest. Wat me opvalt is dat ik nooit echt heb gezien dat de Herestraat een soort Himalaya is. Jeetje, wat loopt die straat omhoog zeg. De berg is aan het einde van de weg bedwongen en er roept iemand mijn naam. Ik kijk om en zie bekenden. Dus toch nog. Blij huppel ik verder en zie het eindpunt al. Met de handen in de lucht ga ik over de streep en ben toch blij met dit avontuur. Anders had ik afgelopen zaterdag in de Westerein gelopen, maar dit is ook leuk. We krijgen direct een medaille en even verderop een flesje drinken. Ik volg de borden naar de vrachtwagen waar mijn kleren nog zijn. Dan wordt het zoeken naar een bus die me weer naar mijn auto brengt, en dat blijkt een hele klus. Uiteindelijk staat er op het Zuiderdiep een bus met een bord voor wedstrijdlopers. De buschauffeur vraagt mij en een man die met me meegelopen was om ons startnummer. Wij laten het zien en mogen de bus in. We wachten even en daar komen de Kenianen aan. Haha, de VIP bus voor die wedstrijdlopers. De snelle vrouwen en mannen nemen naast, voor en achter ons plaats en de bus is nog lang niet vol, maar vertrekt wel. Even later stappen we uit bij de Martiniplaza en hun gaan naar het hotel, en wij met ons tweeën naar de parkeerplaats. Ik neem afscheid van de man en stap in de auto. Direct bel ik mijn Foeke en vertel hem blij mijn avontuur. Even later ben ik thuis en laat trots mijn prachtige medaille zien. En mijn tijd? Ach, dat kan nog veel beter. Maar ik had er plezier in, en dat is mooi genoeg.