ZUIDHORuN, Zuidhorn Zaterdag 22 augustus 2012

door Lies van der Wal

Helaas vallen de wedstrijden niet allemaal even gunstig. Zoals de Zuidhorun gelijk valt met de Eemsmondloop. Tja, en dan moet je kiezen. Ik had een tijdje geleden deze keuze al gemaakt maar daarmee kan ik onmogelijk een stempelboekje vol krijgen. Ik had al een paar loopjes gemist en nu deze ook nog. Volgend jaar beter. Het is eigenlijk ook zo dat je natuurlijk moet lopen bij de loop die je eigen vereniging heeft. Wat me ook over de streep heeft getrokken dat we op het werk een loopgroepje hebben samengesteld. We heten de wild Hogs. De naamWild Hogs heeft te maken met ons beroep. Onze groep bestaat uit een man die voetbaltrainer is en een man die wel eens iets in de sportschool heeft gedaan, maar nog nooit buiten. Een jonge vrouw die nog nooit heeft gerend en alleen maar aan Zumba doet. En natuurlijk ikzelf. Dit bij elkaar gezochte zooitje moet dan maar aan de Zuidhorun meedoen en we weten bij voorbaat dat we geen schijn van kans maken om ook maar iets te winnen. Maar,…. Meedoen is belangrijker dan winnen! Toch?

Dat niet alleen! We willen laten zien dat het ook gezellig is om iets samen te presteren al loopt een ieder van ons voor zijn eigen record. Onze collega’s zijn zoals gewoonlijk negatief over onze sportieve ideeën en zijn liever lui dan moe. Op een paar enthousiaste supporters na.

Dus met het vooruitzicht op verlies en weinig support zetten we ons beste beentje voort en we beginnen met trainen. Een dag voor de run bespreken we met elkaar waar we samenkomen en wat we verder moeten doen.

Foeke en ik hebben ons ook opgegeven als vrijwilliger en we zijn dus al vroeg in touw op de zaterdag morgen. Nadat we de dingen in huis hebben gedaan gaat Lies nog even naar de sportschool om te relaxen in de sauna. Foeke blijft thuis en gaat even met Sonja de hond op pad.

Al vroeg vertrekken we naar het culturele centrum om daar te vernemen wat men van ons wil. Foeke gaat op fiets naar zijn post ergens in de buurt bij het waterpark. Ik ga lopend naar de inschrijving om de teamenveloppe te halen. Daarna ga ik naar het afgesproken punt voor de kidsrun organisatie. Daar aangekomen zie ik allemaal bekenden en ik wordt samen met de andere vrijwilligers rondgeleid. De taken zijn duidelijk en we hebben nog tijd over. Ik besluit om de enveloppe open te maken om mijn startnummer op te spelden. Oh shit! Geen spelden! Paniek en een beetje chagrijnig dat er geen spelden in zitten, ook voor de rest van mijn team niet. Iemand attendeerde mij op een jongen met een racefiets die voor de kids aan moet fietsen. Eerst wil ik hem niet lastig vallen, maar wat voor keuze heb je? Ik was ook al even bij de blokker geweest, maar al hadden ze spelden gehad, wat kan je kopen zonder geld? De jongen gevraagd en die was bereid om hemzelf even in te fietsen naar de inschrijving. Even later was hij terug met een handvol speldjes en ik was terstond weer blij.

Even later werd het tijd om je op te stellen voor de kidsrun en die barste in alle hevigheid los. Fanatieke kinderen renden om als eerste over de finish te gaan. De rondes verliepen zonder problemen en alle kinderen konden veilig hun eigen prestatie volbrengen. En na een heuse wedstrijd volgt een prijsuitreiking. De prijzen werden uitgereikt en tevreden kinderkoppies lachten blij. En dan stijgt de spanning bij mij. Waar zijn mijn Wild Hogs? Na een tijdje rondlopen zag ik mijn team en we praten honderduit. Allemaal hadden we ons eigen supporters bij ons. Mijn Foeke ergens halverwege het parcours en de Wild Hogs hadden hun partners, ouders en kinderen meegenomen.

We stelden ons op in het startvak en we wisselende elkaar nog allerlei strategieën uit. Ook werd nog geopperd om wel met elkaar te lopen en dan samen te finishen. Maar daar voelden de heren niets voor. En ineens klonk daar uit het niets het startschot en we werden met de neus op de feiten gedrukt. Het feest was begonnen! We renden allemaal naar voren en we baanden ons een weg door Zuidhorn. In het begin liep ik op de tweede plaats maar ongeveer twee kilometer later werd ik ingehaald. Ik was verbaasd en toch ook blij dat mijn collega meer sportman was dan ik van hem gedacht had. Ik probeerde lange tijd hem bij te houden maar moest me op een gegeven moment toch gewonnen geven. Ik wil me niet kapot lopen. Want er volgen als het goed is nog veel meer loopjes binnenkort. Lekker doorlopend kwam ik niet voor meer verrassingen te staan. Mijn vrouwelijke collega zat zoals verwacht nog steeds achter mij, en ik hoopte dat ze zou kunnen volhouden.

Het stuk langs het van Starkenborgkanaal vond ik niet zo aangenaam omdat het behoorlijk waaide. Maar daar waren de hulptroepen, verschillende mensen van de loopgroep moedigden me aan en ik kreeg vleugels. Een paar bochten en nu was ik in de buurt van Foeke. Ik hoopte maar dat hij me op tijd zou zien. En dat bleek het geval, hij maakte zelfs nog een leuke foto. Tja, daar heb je supporters voor he?

Ik rende door en door en wist nog van de trainingen dat het meeste van de route wel achter de rug was. Dat geeft ook weer een kick en opgetogen kwam ik bij de laatste straat aan. Nog een kleine versnelling hoger, en ik vloog over de lijn. Snel liep ik naar mij juichende Wild Hogs en we wachten op onze laatste collega. Na een tijdje kwam ze de hoek om stuiven en we schreeuwden haar over de eindstreep heen. Handen werden geschud, boxen gegeven (vuist tegen vuist= Box) en we waren blij. We besloten om volgend jaar weer als team in Zuidhorn te komen. En dan zijn we een stuk sneller, dus pas op voor de Wild Hogs!